Robaki to pasożytnicze robaki, które żyją w ciele ludzi i zwierząt. Są trudne do wykrycia, ponieważ maskują jak wiele innych chorób i stanów. Objawy inwazji robaków pasożytniczych wahają się od łagodnego złego samopoczucia do omdlenia z ciężkim zatruciem. Powiemy Ci, gdzie możesz zarazić się robakami i jak się ich pozbyć. Jeśli rubinowe naczyniaki na skórze znajdują się w miejscach narażonych na urazy, np. na: szyi, twarzy, lub w okolicy, gdzie znajduje się zapięcie od bielizny, czy w miejscach które golimy - można rozważyć usunięcie punktów rubinowych, aby zapobiec mechanicznym uszkodzeniom i związanym z nimi krwawieniom. Rozwój brodawczaków spowodowany przez pasożyty wiąże się z cechami ich zachowania w ludzkim ciele i wpływem na ich zdrowie. Według naukowców robaki wydzielają toksyny, które pociągają za sobą zmiany strukturalne we krwi. Powoduje to pojawienie się nowotworów na skórze i jest oznaką możliwej obecności pasożytów w ciele W człowieku może żyć masa gatunków pasożytów, w tym i описторхи. To przywry (robaki płaskie), przenikający do organizmu po zjedzeniu zakażonych ryb. Najczęściej jest to okoń morski, pasożyty pod skórą, które mogą żyć przez dłuższy czas. Ale jakie są przyczyny pojawienia się opistorhoza i jak z nim walczyć? Przyczyny rozwoju choroby Niebezpieczeństwo Marta Gryszkiewicz. Mogą to być owsiki. Lek. Izabela Lenartowicz Dermatologia , Katowice. Dzień dobry :). Proszę umówić się na konsultację do lekarza dermatologa. Lekarz podczas konsultacji obejrzy stan skóry, zbada ją . Jeśli będzie potrzeba zleci wykonanie dodatkowych badań. I będzie mógł postawić diagnozę oraz wdrożyć Robaki w ciele człowieka mogą być też efektem niewłaściwej higieny osobistej lub konsekwencją kontaktu ze zwierzęciem domowym, które nie jest odrobaczane. Przyczyną choroby pasożytniczej może być ponadto kąpiel w zbiorniku wodnym lub ukąszenie przez zakażonego owada. . Muszle ślimaków stożkowych kuszą kolekcjonerów, jednak skrywają w sobie wielkie niebezpieczeństwo Ślimaki stożkowe wykształciły ostro zakończone trąbki, które bez problemów przebijają grubą i giętką skórę ryb. Rękawice do nurkowania i ludzka skóra nie są dla nich żadnym wyzwaniem Użądlenie ślimaków stożkowych może zakończyć się śmiercią. Toksyna, którą atakują, działa przeciwbólowo, a pierwsze objawy zatrucia organizmu mogą pojawić się nawet po kilku dniach. Na ich jad nie ma leku Więcej takich historii znajdziesz na stronie głównej Onetu Ślimak stożkowy poluje na małe ryby, robaki morskie i inne ślimaki. Gdy tylko wyczuje ofiarę, wypuszcza z pyska ostrą trąbkę lub przypominającą igłę wypustkę i za jej pomocą atakuje, wstrzykując przy tym jad z toksyną. Jest ona śmiertelnie niebezpieczna nie tylko dla morskich zwierząt, ale i ludzi, którzy zaciekawieni muszlą ślimaka podniosą go z dna, albo plaży lub przejdą zbyt blisko niego, co ten zinterpretuje jako zagrożenie, o czym napisał serwis "All thats interesting". Czytaj także: Nagrał coś niezwykłego w polskim lesie. To zagadka nawet dla ekspertów [WIDEO] Trąbka jest zakończona ostrym zadziorem, dzięki czemu ślimak szybko przyciąga ofiary do siebie i połyka w całości. Co oczywiste, jest ona zbyt mała, aby przyciągnąć człowieka, jednak może zadać śmiertelny cios. Jednym z powodów, dla których atak jest tak śmiercionośny, jest brak bólu towarzyszący użądleniu, co wynika z paraliżujących właściwości toksyny. Ofiary często nawet nie wiedzą więc, że zagraża im niebezpieczeństwo. Niestety, rękawice nurkowe nie zapewniają ochrony przeciwko użądleniom ślimaków stożkowych. Wspomniana trąbka przypomina bowiem harpun i służy ślimakom do przebijania twardej i elastycznej skóry ryb. Najbardziej niebezpieczny ślimak stożkowy ma w sobie 100 toksyn Chociaż tylko kilka spośród 700 gatunków ślimaków stożkowych jest wystarczająco jadowitych, by zabić człowieka, to w raporcie czasopisma "Nature" z 2004 r. odnotowano aż 30 takich przypadków. Najbardziej śmiercionośny jest stożek geograficzny (Conus geographus), który nazywany jest potocznie ślimakiem papierosowym, bo po jego użądleniu, człowiek ma jedynie wystarczająco dużo czasu, by przed śmiercią zapalić papierosa. Atak stożka geograficznego jest tak skuteczny przez 100 toksyn, które znajdują się w jego ciele. Resztę artykułu znajdziesz pod materiałem wideo: Użądlenie ślimaka stożkowego jest bardzo niebezpieczne również przez opóźniony czas reakcji na jad — ofiara może nie odczuwać objawów zatrucia przez kilka minut, a nawet dni. Zamiast bólu towarzyszącego ukłuciu może pojawić się za to drętwienie lub mrowienie. W przypadku użądlenia przez ślimaki stożkowe nie są dostępne żadne środki przeciwjadowe. Jedyne, co mogą zrobić lekarze, to próbować zapobiec rozprzestrzenianiu się jadu i usunąć toksyny z miejsca wstrzyknięcia. Czytaj także: Wybierał się kamperem na wakacje. Po wyjeździe od mechanika auto spłonęło [WIDEO] Z racji na właściwości jadu ślimaków stożkowych zajęli się nimi naukowcy, którzy chcą dowiedzieć się, czy niektóre substancje w jego toksynach mogą okazać się pomocne do produkcji leków przeciwbólowych i padaczki. Wyodrębniona z jadu konotoksyna może w przyszłości zostać alternatywą dla opioidów. Czytaj także: Toruńscy leśnicy zauważyli niezwykłą scenę. "Będzie uczta" [WIDEO] Markus Muttenthaler z Instytutu Chemii Biologicznej Uniwersytetu Wiedeńskiego w Austrii powiedział "Science Daily" o konotoksynie: Jedna z konotoksyn została już zatwierdzona przez amerykańską Agencję ds. Żywności i Leków i jest wstrzykiwana bezpośrednio do rdzenia kręgowego, co rewolucjonizuje leczenie przewlekłego bólu. Źródła: Aby uniknąć namnażania się pasożytów w naszym organizmie, musimy zwracać baczną uwagę na obrany przez nas sposób odżywiania się. Musimy unikać spożywania cukru i sztucznych, przetworzonych pokarmów. Należy raczej sięgać po żywność bogatą w błonnik, aby ułatwić wydalanie temu, co sądzi wiele osób, pasożyty w ciele ludzkim to problem bardzo powszechny. Nie dotyczy on tylko najbiedniejszych krajów na rzeczywistości pasożyty zamieszkują ponad 3 miliardy osób na świecie – są to dane dostarczone przez WHO – Światową Organizację od rodzaju, pasożyty w ciele ludzkim mogą się żywić czerwonymi krwinkami – wywołując tym samym anemię, spożywanymi przez nas pokarmami – stając się przyczyną niedożywienia, bądź uniemożliwiając wydalanie nagromadzonych w organizmie osób, u których pojawiły się pasożyty, zaraziło się nimi poprzez picie skażonej wody bądź spożywanie nieodpowiednio oczyszczonego pożywienia. Istnieją jednak jeszcze inne drogi pojawiają się pasożyty w ciele ludzkim, namnażają się one w jelitach i wywołują całą serię przykrych objawów. Znacznie pogarszają one jakość życia i mogą się odbić negatywnie na naszych dzisiejszym artykule wyjawimy Ci dziewięć objawów ostrzegawczych, które pozwalają wykryć pasożyty w ciele ludzkim. Pozwoli Ci to szybciej pozbyć się tych nieproszonych gości i zapobiegać rozmaitym Pasożyt w ciele ludzkim a zaburzenia snuJak zdaje sobie sprawę większość osób, zaburzenia snu mogą być powiązane z wieloma czynnikami fizycznymi i psychicznymi. Wszystko to ma związek z zaburzeniami wydzielania hormonu licznych powodów prawda jest taka, że pasożyty w ciele ludzkim mogą mieć duży wpływ na to, jak się wysypiamy. Ich obecność może prowadzić między innymi do: mimowolnego, nocnego moczenia się gwałtownego przebudzania się w nocy nocnego zgrzytania zębami bezsenności Chcesz dowiedzieć się więcej? Koniecznie przeczytaj też artykuł: Bruksizm – kłopotliwe zaburzenie psychosomatyczne2. Problemy skórneWiele dolegliwości, jakie dotykają nasz organizm, mają wpływ na to, jak wygląda nasza skóra, wywołując jej zaburzenia i pogorszenie jej pasożyty w ciele ludzkim rozpoczynają swoją działalność i zaczynają się gwałtownie namnażać, bardzo często pojawiają się zaburzenia takie jak: rany i pęknięcia skórne przesuszona skóra krosty i wypryski egzema wysypka 3. Uczucie zmęczeniaPasożyty w ciele ludzkim okradają organizm z energii. Nic zatem dziwnego, że na skutek ich obecności pojawiają się etapy zmęczenia, depresji i silnego uczucia wycieńczenia, które wręcz uniemożliwia prowadzenie normalnego Zespół jelita drażliwegoZespół jelita wrażliwego to zaburzenie, które obejmuje objawy takie jak ból brzucha, uczucie ciężkości, niestrawność oraz biegunka lub na chwilę obecną nie ustalono jeszcze przyczyny tego schorzenia, w wielu przypadkach wierzy się, że winowajcami mogą być pasożyty Zaburzenia trawieniaPasożyty w ciele ludzkim powoduje poważne zaburzenia w błonie śluzowej naszego żołądka i jelit. To właśnie poprzez nią wchłaniamy cenne składniki odżywcze dostarczane naszemu organizmowi poprzez to, co pojawiają się zaburzenia w strukturze komórek tworzących błonę śluzową żołądka, mogą się pojawić rozmaite zaburzenia, między innymi: alergie i nietolerancje pokarmowe stany zapalne brzucha często nawracający ból brzucha trudności z trawieniem 6. Stany zapalneObecność pasożytów w organizmie może powodować powstawanie rozległych stanów zapalnych w tkankach naszego ciała. To z kolei może prowadzić do zaburzeń takich jak: artretyzm bóle w klatce piersiowej skurcze mięśni mrowienie i drętwienie dłoni i stóp bóle serca bóle w okolicach pępka i w środkowej części brzucha 7. Brak możliwości kontrolowania masy ciałaNagła, gwałtowna utrata wagi przez wiele osób jest postrzegana jako sytuacja korzystna. Okazuje się jednak, że za zjawiskiem takim może się kryć poważny problem związany z pojawieniem się często uniemożliwiają one właściwe wchłanianie składników odżywczych. To właśnie one odżywiają się cennymi składnikami, jakie dostarczamy do organizmu poprzez spożywane konsekwencji pasożyty namnażają się i rosną znacznie szybciej, co z kolei odbija się bardzo negatywnym echem na naszym zdrowiu oraz funkcjonowaniu całego właśnie pojawia się uczucie niekontrolowanego głodu. Jeżeli go zaspokajamy, na dłuższą metę powoduje to wzrost wagi, a nawet Zaburzenia psychiczneGdy w ciele ludzkim pojawią się pasożyty, mogą one bardzo negatywnie wpłynąć na naszą psychikę, procesy myślowe oraz całościowe funkcjonowanie układu objawów, jakie mogą się wówczas pojawić, warto wymienić: stany lękowe, niepokój i stres depresja nerwowość gwałtowne wahania nastroju utrata pamięci 9. Zaburzenia pracy układu rozrodczegoW wielu przypadkach pasożyty w ciele ludzkim są odpowiedzialne za rozmaite zaburzenia układu moczowego i układu rozrodczego. Bardzo często obniża to jakość życia dotkniętych nią osób. zespół napięcia przedmiesiączkowego nieregularne miesiączki i zaburzenia miesiączkowania problemy z prostatą torbiele mięśniaki zatrzymywanie płynów w organizmie częste, nawracające infekcje dróg moczowych Pasożyty w ciele ludzkim – w jaki sposób się ich pozbyć?Gdy wykryjesz u siebie obecność tych niechcianych organizmów, najlepiej byłoby udać się do lekarza, aby przestudiować Twój przypadek, ustalić rodzaj pasożytów i rozpocząć odpowiednio dobrane uzupełnienie leczenia, należy unikać spożywania cukru – jeśli to możliwe, całkowicie wyeliminuj go ze swojej diety. Dodatkowo zwiększ spożycie błonnika, środka odżywczego, który wspomaga eliminację pasożytów z więcej, warto sięgać również po pewne produkty pomocne w zwalczaniu pasożytów. Najlepiej, żeby na stałe zagościły one w Twoim menu. Są to między innymi: jeżyny olej kokosowy pestki dyni aloes papaja imbir ananas kapusta pekińska nasiona granatu Tak czy inaczej, koniecznie zwracaj uwagę na wszelkie objawy świadczące o obecności pasożytów. Jeżeli bowiem w miarę wcześnie je wykryjesz, znacznie łatwiej będzie je zwalczyć. Skutecznie zadbasz w ten sposób o Twoje może Cię zainteresować ... Brodawki, choć typowe dla dzieci, często pojawiają się również u dorosłych. Szczególnie kobiety w średnim wieku często obserwują brodawki w okolicach szyi. Ten popularny problem natury estetycznej nierzadko budzi spory niepokój oraz pytanie: czy to oznaka jakiejś choroby? Rozwiewamy wątpliwości. 1. Czym są brodawki i skąd się biorą? Brodawki, które na swojej skórze obserwowała zapewne większość z nas, to nic innego, jak zmiany skórne, nazywane też naroślami, wywołane wirusem brodawczaka ludzkiego (HPV). I choć to zazwyczaj przypadłość typowa dla dzieci, lubią pojawiać się również u dorosłych w różnych miejscach na ciele. Zazwyczaj wyróżnia się rodzaje brodawek: Zobacz film: "Czerwone wino nie pomaga w walce z trądzikiem" Brodawki zwykłe – okrągłe grudki o kolorze skóry lub żółtobrązowym. Występują najczęściej na dłoniach; Brodawki podeszwowe - podobne do brodawek zwykłych, jednak pod wpływem ciągłego nacisku ulegają spłaszczeniu. Zazwyczaj występują na podeszwie i mogą powodować ból; Brodawki mozaikowe - duże kurzajki powstałe na skutek połączenia kilku mniejszych położonych blisko siebie; Brodawki młodocianych (płaskie) - zmiany o gładkiej powierzchni pojawiające się u dzieci i młodzieży; Brodawki płciowe (kłykciny kończyste) – występują na narządach płciowych oraz w okolicy odbytu w postaci kalafiorowatych zmian. Przenoszone są drogą płciową, mogą powodować ból, pieczenie lub swędzenie. 2. Brodawki w okolicach szyi i twarzy: czy faktycznie powinny nas niepokoić? Zmiany w okolicach szyi i twarzy wywołane wirusem brodawczaka mogą przybierać wielorakie postacie: nitkowane, przylegające do skóry, pokryte włoskami, a także miękkie lub twarde. Jest jednak coś, co je łączy: prawie zawsze wywołują dyskomfort na ciele osoby, u której występują. Szczególnie dotyczy to kobiet w średnim wieku, które zastanawiają, czy nowa zmiana skórna nie jest objawem czegoś znacznie groźniejszego niż tylko obecności wirusa HPV w organizmie. Co w takim przypadku? Dermatolodzy uczulają, aby obserwować wszelkie nowe zmiany na skórze, nawet jeśli z pozoru wyglądają na nieszkodliwe. Narażone na częsty kontakt ze słońcem mogą być początkiem czerniaka. Wtedy powiększają się, swędzą, pieką i nierzadko też ropieją. To ewidentne sygnały, że należy wybrać się do dermatologa, a następnie wykonać badania pod kątem zmian nowotworowych, bo może okazać się, że czerniak już zaatakował nasz organizm. Przy okazji warto rozprawić się z popularnym mitem na temat czerniaka. Typowym objawem tego nowotworu są nie tylko ciemne zmiany na skórze przypominające mocno brązowy duży pieprzyk. Zmiany świadczące o nowotworze mogą być blade, przypominające delikatne odbarwienia skóry. 3. Nie panikuj, ale zachowaj czujność Rzecz jasna, nie każda zmiana skórna przypominająca wyglądem te wyżej opisane, powinna być od razu kojarzona z nowotworem. Panikować – bynajmniej – nie należy, wręcz przeciwnie: podejść do problemu ze spokojem i wiedzą. Sugerujemy obserwować regularnie zmiany pojawiające się na skórze. Dzięki profilaktyce, którą jest obserwowanie swojego ciała, można wykryć nowotwór na wczesnym etapie rozwoju, co daje szanse na wyleczenie lub długi okres remisji. W większości przypadków występowanie brodawek w okolicy szyi oraz twarzy nie stanowi zagrożenia dla zdrowia, jednak badania sugerują, że zakażenie brodawczakiem ludzkim może zwiększać ryzyko rozwoju nowotworu szyjki macicy oraz kilku innych. Stąd tak ważna jest wspomniana profilaktyka. 4. Jak usunąć brodawki z okolic szyi? Sprawdzone metody Gdy brodawki w okolicach szyi okażą się tylko problemem estetycznym, można wypróbować kilka skutecznych sposobów na ich zwalczenie. I tutaj mamy do wyboru trzy ścieżki: preparaty farmakologiczne, metody inwazyjne i naturalne metody, chętnie stosowane jeszcze przez nasze babcie. Gdy udamy się do apteki, farmaceuta zaproponuje nam kilku produktów. Wśród nich z pewnością znajdą się: plastry na kurzajki, maści lub płyny. Dodatkowo zaleci jeszcze zażywanie witaminy A oraz cynku, które regulują procesy odpowiadające za zdrową kondycję skóry. Warto jednak wystrzegać się stosowania preparatów na kurzajki w przypadku pieprzyków. Chętnie stosowanym sposobem na usunięcie brodawek jest również zabieg laserem, który obecnie jest najchętniej wybieranym rozwiązaniem wśród metod inwazyjnych. Pozwala on szybko i trwale pozbyć się problematycznych brodawek oraz znamion. Co więcej, taki zabieg poprzedza dokładne badanie skóry, mające na celu diagnozę lub wykluczenie zmiany nowotworowej. Pomóc mogą również preparaty zamrażające kurzajki, które również dostaniemy w aptekach. Warto jednak wiedzieć, że niektóre z nich wymagają okazania recepty. Co do naturalnych sposobów, warto spróbować przemywać kurzajkę dwa razy dziennie mleczkiem z łodygi mniszka lekarskiego lub obkładać plasterkami czosnku (wystarczy przyłożyć i zakleić plastrem, czynność powtarzać trzy razy dziennie aż do zniknięcia brodawki). Warto pamiętać: jeśli jakaś zmiana skóry cię zaniepokoi, koniecznie zgłoś się z nią do dermatologa. Zobacz także: Koronawirus w Polsce. Pandemia nie słabnie. Prof. Simon: "W rzeczywistości zakażonych jest nawet 5 razy więcej" Masz newsa, zdjęcie lub filmik? Prześlij nam przez Nie czekaj na wizytę u lekarza. Skorzystaj z konsultacji u specjalistów z całej Polski już dziś na abcZdrowie Znajdź lekarza. polecamy Robaki obłe (inaczej nicienie) to pasożyty należące do tych, które najczęściej wywołują choroby u ludzi. Drogi zarażenia i objawy zależą od tego, z którym gatunkiem mamy do czynienia. Jakie są objawy zarażenia nicieniami i jak przebiega leczenie? Spis treściNicienie pasożytujące w jelitachNicienie pasożytujące w tkankachNicienie - inwazje larw różnych gatunków nicieniLarwa wędrująca skórnaLarwa wędrująca trzewna Poradnik Zdrowie: pasożyty Nicienie czyli robaki obłe w większości występują w krajach o ciepłym i wilgotnym klimacie, między innymi w Azji, Afryce oraz Ameryce Południowej i Środkowej, chociaż niektóre gatunki spotykane są na całym świecie. Człowiek może zarazić się nicieniami w różny sposób, zależnie od gatunku pasożyta. Wśród głównych dróg zarażenia nicieniami wyróżnia się spożycie zanieczyszczonej postaciami inwazyjnymi pasożyta wody, warzyw i owoców oraz surowego lub niedogotowanego mięsa. Ponadto, niektórymi nicieniami zarazić się można nawet poprzez chodzenie bez obuwia po zanieczyszczonym podłożu. W zależności od środowiska w jakim pasożytują wyróżnia się 2 główne grupy: nicienie jelitowe oraz nicienie pasożytujące w tkankach. Nicienie pasożytujące w jelitach Glista ludzka Glista ludzka (łac. Ascaris lumbricoides) jest nicieniem pasożytującym w jelicie cienkim człowieka, a czas jej życia wynosi około 12-18 miesięcy. Wywołuje chorobę nazywaną glistnicą lub askariozą. Człowiek jest jej jedynym żywicielem. Glista ludzka występuje na całym świecie, ale najwięcej zakażeń obserwuje się na terenie krajów o klimacie tropikalnym, Azji Południowo-Wschodniej, Afryki oraz Ameryki Południowej i Środkowej. Glista ludzka jest nicieniem o cielistej barwie i wydłużonym ciele. Dorosły pasożyt osiąga długość 15-40 cm (samice są dłuższe i większe niż samce) i ok. 0,5 cm średnicy. Drogi zakażenia Człowiek zaraża się glistą ludzką najczęściej poprzez spożycie inwazyjnych jaj pasożyta wraz z pożywieniem, niedokładnie umytymi warzywami, ziemią lub skażoną wodą pitną. Objawy zakażenia Zakażenie glistą ludzką w wielu przypadkach jest bezobjawowe. W trakcie intensywnych inwazji pasożyta zwracają uwagę niepokojące objawy ze strony układu oddechowego, silny suchy kaszel, krwotoki, uczucie duszności i podwyższona temperatura ciała. Ponadto, niektórzy pacjenci zgłaszają dolegliwości bólowe brzucha, nudności, wymioty, a także biegunkę. U dzieci chorujących na glistnicę, obecność pasożyta w jelicie może doprowadzić do niedoboru witamin oraz niedożywienia, a w konsekwencji zahamowania rozwoju fizycznego i umysłowego. Diagnozowanie zakażenie Można wykonać badanie kału, wymiocin lub testy serologiczne na obecność pasożytów. o inwazji może świadczyć też podwyższona ilość eozynofili w krwi obwodowej. Leczenie zakażenia Zazwyczaj w terapii stosowane są leki przeciwpasożytnicze - pyrantel, mebendazol oraz albendazol, podawane doustnie w jednorazowej dawce (powtórnie po 2-3 tygodniach). Tęgoryjce Tęgoryjec dwunastnicy (łac. Ancylostoma duodenale) oraz Necator americans są nicieniami pasożytującymi w jelicie cienkim człowieka, zazwyczaj w jego początkowym odcinku czyli dwunastnicy, gdzie postacie dorosłe mogą żyć nawet do 15 lat. Wywołują odpowiednio ankylostomozę oraz nekatorozę. Tęgoryjce są pasożytami występującymi w krajach o tropikalnym i subtropikalnym klimacie. Dorosły pasożyt osiąga niewielkie rozmiary (średnio ma 0,7-1,8 cm długości). Cechą charakterystyczną tych nicieni jest obecność chitynowych elementów przypominających ząbki lub płytki tnące przy wejściu do torebki gębowej. Służą one do nacinania nabłonka jelita żywiciela. Jaja tęgoryjca dwunastnicy mają owalny kształt, a pokrywa je przezroczysta skorupka. Człowiek zarażany jest przez larwy inwazyjne, które dostają się organizmu przez nieuszkodzoną skórę do naczyń krwionośnych, a następnie do płuc, po czym kierują się w stronę tchawicy i gardła, skąd trafia do przewodu pokarmowego. W jelicie cienkim osiąga dorosłą postać i dojrzałość płciową. Drogi zakażenia Człowiek zaraża się przede wszystkim poprzez chodzenie boso. Przypuszcza się, że istnieje możliwość zarażenia się poprzez zanieczyszczony pokarm lub wodę. Larwy mogą być przeniesione przez łożysko do płodu lub wraz z mlekiem matki. Objawy zakażenia Zakażenie tęgoryjcami w wielu przypadkach jest bezobjawowe. W trakcie intensywnych inwazji pasożyta zwracają uwagę bóle brzucha, nudności, wymioty, utrata apetytu, spadek masy ciała oraz biegunka z domieszką krwi i czarne stolce. W trakcie migracji larw u wielu pacjentów stwierdza się silny kaszel oraz stany zapalne oskrzeli i płuc. Ponadto u wielu pacjentów stwierdza się niedokrwistość i hipoproteinemię. Diagnoza zakażenia Wykonuje się badania kału, a także testy serologiczne na obecność swoistych przeciwciał. W morfologii krwi jest podwyższona ilość eozynofili. Leczenie zakażenia Stosowane są leki przeciwpasożytnicze. Leczenie należy powtórzyć po 2-3 tygodniach. Węgorek jelitowy Węgorek jelitowy (łac. Strongyloides stercoralis) jest nicieniem pasożytującym w jelicie cienkim człowieka. Wywołuje chorobę nazywaną węgorczycą lub strongyloidozą. Węgorek jelitowy występuje na całym świecie, nie tylko u ludzi, ale także u psów, kotów i małp. Dorosły pasożyt osiąga niewielkie rozmiary, samice mają około 2-3 mm długości, a samce są mniejsze, mierzą około 0,9 mm. Człowiek zarażany jest przez larwy inwazyjne, które dostają się organizmu przez nieuszkodzoną skórę do naczyń krwionośnych, a następnie do płuc, po czym kierują się w stronę tchawicy i gardła i dostają się do przewodu pokarmowego. W jelicie cienkim osiągają dorosłą postać i dojrzałość płciową. Drogi zarażenia Zarażenie następuje przede wszystkim poprzez chodzenie bez obuwia po zanieczyszczonym podłożu. Istnieje możliwość przeniesienia larw pasożyta wraz z mlekiem matki, jak również możliwość samozarażenia. Objawy zarażenia Objawy kliniczne towarzyszące zakażeniu węgorkiem jelitowym obejmują nie tylko zmiany skórne (głównie zaczerwienienie, bolesność, świąd, obrzęk w miejscu wniknięcia larwy) oraz dolegliwości ze strony układu oddechowego w postaci silnego kaszlu i zapalenia płuc, ale także dolegliwości ze strony przewodu pokarmowego w postaci między innymi zapalenia jelit, ból brzucha, obecność biegunek z domieszką krwi, nudności, czy wymiotów. Diagnoza zarażenia Rozpoznanie stawia się na podstawie badania kału lub treści pokarmowej pobranej bezpośrednio z dwunastnicy, jak również przy pomocy testów serologicznych badających obecność swoistych przeciwciał skierowanych przeciwko antygenom pasożyta. Leczenie zarażenia Zazwyczaj w terapii stosowane są leki przeciwpasożytnicze - mebendazol, albendazol oraz iwermektyna (lek pierwszego rzutu). Włosogłówka ludzka Włosogłówka ludzka (łac. Trichuris trichiura) jest nicieniem pasożytującym w jelicie grubym człowieka oraz małp. Wywołuje chorobę nazywaną włosogłówczycą lub trichuriozą. Włosogłówka ludzka jest pasożytem występującym na całym świecie, najczęściej występuje w krajach o ciepłym, wilgotnym klimacie i niskim poziomie higieny. Najczęściej włosogłówczyca diagnozowana jest u dzieci w wieku przedszkolnym i osobnik włosogłówki osiąga około 3-5 cm długości, żyje przez kilka lat i charakteryzuje się nietypowym kształtem ciała, który przypomina bicz. W ciągu doby samice są w stanie złożyć od 2000 do 14000 jaj. Po dostaniu się jaj do organizmu, w jelitach człowieka wylęgają się inwazyjne larwy pasożyta. Na kilka dni zakotwiczają się w błonie śluzowej jelita (faza histotropowa) i odżywiają się krwią żywiciela. Następnie z powrotem wracają do światła jelita, gdzie osiągają dojrzałość płciową. W ciele człowieka włosogłówka może przeżyć nawet 5 lat. Drogi zarażenia Człowiek zaraża się włosogłówką ludzką, podobnie jak glistą ludzką, najczęściej poprzez spożycie inwazyjnych jaj pasożyta wraz z pożywieniem, niedokładnie umytymi warzywami, ziemią lub skażoną wodą pitną. Objawy zarażenia Zakażenie włosogłówką ludzką w wielu przypadkach jest bezobjawowe. W trakcie intensywnych inwazji pojawia się podwyższona temperatura ciała oraz niepokojące objawy ze strony układu pokarmowego, dolegliwości bólowe brzucha, nudności, wymioty, biegunka, a także niedokrwistość oraz nieżytowe lub krwotoczne zapalenia jelita grubego. Diagnostyka zarażenia Rozpoznanie trichuriozy ustala się na podstawie obecności jaj pasożyta w rozmazach kału badanych pod mikroskopem. Leczenie zarażenia Zazwyczaj w terapii stosowane są leki przeciwpasożytnicze - mebendazol, albendazol oraz oksantel. Leki podaje się doustnie przeważnie przez 3 dni. Owsik ludzki Owsik ludzki (łac. Enterobius vermicularis) jest nicieniem pasożytującym w jelicie grubym człowieka. Wywołuje chorobę nazywaną owsicą lub ludzki występuje na całym świecie, w krajach wszystkich stref klimatycznych. Jedynym żywicielem tego nicienia jest człowiek. Zdecydowanie najwięcej zakażeń obserwuje się u dzieci w wieku przedszkolnym i wczesnoszkolnym. W Polsce owsica jest uznawana za najczęstszą chorobę pasożytniczą przewodu pokarmowego. Owsiki są niewielkimi, białymi nicieniami o walcowatym i wydłużonym ciele. Dorosły pasożyt osiąga około 1 cm długości, samice są większe (8-13 mm) a samce mniejsze (2-5 mm). Jaja owsików są bezbarwne, owalne, pokryte kleistą substancją i wytrzymałe na wysychanie, a w środowisku zewnętrznym zachowują zdolność do zarażenia żywiciela przez okres około 2-3 tygodni. Owsiki bytują na błonie śluzowej jelita grubego, tam też dochodzi do kopulacji, po której samce giną. Samice przemieszczają się w okolicę odbytu, przechodzą przez zwieracz zewnętrzny odbytu i składają jaja pokryte lepką wydzieliną, która powoduje, że przyklejają się do skóry. Niekiedy, w przypadku dużej ilości pasożytów, możliwe jest zaobserwowanie białych, ruchliwych nicieni na powierzchni stolca. Drogi zarażenia Człowiek zaraża się owsikiem ludzkim najczęściej poprzez spożycie inwazyjnych larw pasożyta wraz z pożywieniem, obecnych na zanieczyszczonych zabawkach lub w wyniku przeniesienia larw na palcach do ust z okolicy odbytu. Objawy zarażenia Zakażeniu owsikiem ludzkim towarzyszy przede wszystkim silny świąd okolicy odbytu, który jest dominującym objawem klinicznym choroby. Uczucie swędzenia nasila się w godzinach wieczornych i w nocy. Może ono prowadzić do zaburzeń nerwowych, spadku masy ciała, utraty apetytu, a nawet opóźnienia rozwoju. Dzieci chorujące na owsicę są zazwyczaj nadpobudliwe ruchowo, mają trudności w skupieniu uwagi, cierpią na bezsenność i zgrzytają zębami. W okolicy odbytu dochodzi do powstawania zmian skórnych w postaci przeczosów (powstają w wyniku drapania) i wyprysków, które mogą ulegać nadkażeniom bakteryjnym. Diagnostyka zarażenia Zakażenie owsicą można podejrzewać na podstawie obecności dość charakterystycznych objawów klinicznych. Potwierdzenie rozpoznania umożliwia wykrycie osobników dorosłych na powierzchni kału bądź w okolicy odbytu, a także jaj pasożyta złożonych na skórze tej okolicy. Bardzo ważne jest, aby materiał do badania pobierać rano zaraz po przebudzeniu, przed poranną kąpielą i defekacją, oraz kilkukrotnie powtórzyć procedurę, ponieważ samice owsików nie składają jaj codziennie. Leczenie zarażenia Zazwyczaj w terapii stosowane są leki przeciwpasożytnicze - pyrantel, mebendazol oraz albendazol, stosowane doustnie w jednej dawce. Warto zaznaczyć, że leczenie powinno być powtórzone kilkukrotnie (po upływie około 2 tygodni) oraz należy nim objąć wszystkich członków rodziny oraz osoby, które mogą być potencjalnymi nosicielami (np. dzieci w przedszkolu, internacie czy domu dziecka), aby zapobiec reinwazjom. Nicienie pasożytujące w tkankach Filarie Nicieniami odpowiedzialnymi za wywołanie grupy chorób nazywanych filariozami są Wuchereria bancrofti, Brugia malayi, Brugia timori, Onchocerca volvulus oraz Loa loa. Filariozy to choroby pasożytnicze wywołane przez nicienie żyjące w tkankach człowieka, przenoszone przez owady żywiące się krwią (zazwyczaj komary lub inne krwiopijne stawonogi). Zostały one podzielone na 3 grupy, w zależności od objawów klinicznych jakie wywołują poszczególne pasożyty. Są to: skórna postać filariozy (Loa loa, Onchocerca volvulus) postać limfatyczna filariozy (Wuchereria bancrofti, Brugia malayi, Brugia timori) postać filariozy, w której przebiegu dominują objawy pochodzące z jam ciała (gatunki nicieni z grupy Mansonella) Do zachorowania dochodzi najczęściej u osób zamieszkujących rejony podzwrotnikowe, a także u osób podróżujących w te części świata. Filarie typowo występują w Azji, zwłaszcza w Indiach i Chinach, Indonezji, Afryce oraz Ameryce Południowej i Środkowej. W Polsce nicienie te w środowisku naturalnym nie występują. Jedyną poznaną metodą zapobiegania zachorowaniu na filariozę jest skuteczna ochrona przed komarami i innymi owadami krwiopijnymi podczas pobytu w krajach tropikalnych. Zaleca się stosowanie repelentów, moskitier oraz noszenie odzieży z długimi rękawami i nogawkami, zwłaszcza po zmroku. Robak medyński Robak medyński, inaczej nazywany także robakiem gwinejskim (łac. Dracunculus medinensis) jest nicieniem pasożytującym w tkance podskórnej człowieka. Wywołuje chorobę nazywaną medyński jest pasożytem występującym na terenie Azji oraz Afryki, zwłaszcza w krajach położonych na południe od Sahary. Zdecydowana większość zachorowań zgłaszana jest w samica przebija się przez tkanki i skórę człowieka. Tworzy się niewielka rana, zazwyczaj na kończynach dolnych, przez którą samica wysuwa część swojego ciała, aby móc uwolnić liczne larwy bezpośrednio do środowiska wodnego. Tam są połykane przez słodkowodne skorupiaki- oczliki, w których larwy pasożyta rozwijają się do postaci inwazyjnych (są więc one żywicielami pośrednimi). Człowiek zaraża się robakiem medyńskim poprzez spożycie zainfekowanej oczlikami wody. Inwazyjne larwy nicienia trafiają do przewodu pokarmowego, przebijają ścianę jelita i dostają do tkanki łącznej. Dojrzałe pasożyty najczęściej przemieszczają się do powierzchownych warstw skóry kończyn dolnych, zwłaszcza stóp. Drogi zakażenia Człowiek zaraża się robakiem medyńskim najczęściej poprzez spożycie wody zanieczyszczonej oczlikami. Są to niewielkie skorupiaki słodkowodne, które są żywicielami pośrednimi nicienia, w nich rozwijają się inwazyjne larwy pasożyta. Objawy zakażenia Zakażenie robakiem medyńskim zazwyczaj jest bezobjawowe. Pierwsze objawy zakażenia pojawiają się w momencie przemieszczania się pasożyta w kierunku powierzchownej warstwy skóry kończyny dolnej, któremu towarzyszy znaczne obrzmienie kończyny. Objawy ogólne, do których zalicza się gorączkę, dolegliwości bólowe, nudności nie są specyficzne, ale często towarzyszą przebijaniu skóry przez samicę nicienia. Charakterystycznym obrazem choroby jest czerwona i napięta skóra oraz obrzęk tkanki podskórnej kończyny, na której po pewnym czasie powstaje pęcherz, a następnie niewielkie owrzodzenie. Diagnostyka zakażenia Rozpoznanie zakażenia robakiem medyńskim ustala się zazwyczaj na podstawie charakterystycznych objawów klinicznych- obrzęku kończyny dolnej oraz tworzącego się owrzodzenia. Leczenie zakażenia Leki przeciwpasożytnicze wykazują małą skuteczność w leczeniu drakunkulozy, dlatego nie zaleca się ich stosowania. Leczeniem z wyboru jest chirurgiczne usunięcie samicy nicienia z tkanki podskórnej. W krajach Afryki praktykowane jest samodzielne, mechaniczne usuwanie pasożyta. W tym celu nakręca się wystający fragment nicienia z rany, po kilka centymetrów dziennie na zapałkę lub niewielki patyk. Zapobieganie zakażeniu Aby zapobiegać zakażeniom robakiem medyńskim należy unikać spożywania wody ze zbiorników wodnych, które mogą być zanieczyszczone pasożytem. Włosień kręty Włosień kręty (łac. Trichinella spiralis) jest nicieniem pasożytującym zarówno w układzie pokarmowym (postacie dorosłe), jak i tkance mięśniowej (larwy) człowieka. Wywołuje chorobę nazywaną kręty jest pasożytem występującym na całym świecie, szczególnie często na terenach leśnych, zamieszkiwanych przez zwierzęta mięsożerne. Wśród jego żywicieli oprócz człowieka, wyróżnia się ptaki drapieżne i inne ssaki np. świnia domowa, dzik, szczur, pies czy lis pospolity. Dorosły pasożyt osiąga długość 1-4mm, samce około 1-2mm, natomiast samice są średnio dwa razy dłuższe- osiągają około 2-4mm długości. Samice rodzą żywe larwy, które umiejscawiają się w mięśniach żywiciela. Cechą charakterystyczną larw włośnia krętego jest zdolność do ulegania otorbieniu w spożyciu mięsa zawierającego otorbione larwy włośnia krętego, uwalniają się one z otoczek pod wpływem działania soku żołądkowego. Następnie wnikają do komórek nabłonka jelita. Po czterokrotnym linieniu osiągają postać dorosłą i dojrzałość płciową. Samice składają żywe larwy do warstwy podśluzówkowej jelita, skąd drogą naczyń limfatycznych i krwionośnych dostają się do różnych tkanek i narządów człowieka. W mięśniach prążkowanych larwy wnikają komórek mięśniowych i ulegają otorbieniu. Jest to proces który zazwyczaj trwa 4-6 tygodni. Wraz z upływem czasu torebka otaczająca larwę może ulegać wapnieniu, przez co larwy przez długi czas (nawet do 30 lat!) mogą pozostawać żywe. Drogi zakażenia Człowiek zaraża się włośniem krętym poprzez spożycie surowego lub niedogotowanego mięsa (zazwyczaj wieprzowiny lub dziczyzny), w którym znajdują się inwazyjne larwy pasożyta. Z tego powodu nie zaleca się jeść na surowo mięsa wieprzowego lub mięsa dzika np. w postaci tatara. Objawy zakażenia Zakażenie włośniem krętym w wielu przypadkach jest początkowo bezobjawowe. Pojawienie się pierwszych objawów klinicznych i ciężkość przebiegu choroby zależą w głównej mierze od intensywności inwazji pasożyta oraz od tempa jego rozmnażania. Wyróżnia się 2 główne fazy inwazji: jelitową i pozajelitową. Faza jelitowa trwa zazwyczaj około tygodnia. U niektórych pacjentów przebiega bezobjawowo, inni natomiast zgłaszają podwyższenie temperatury ciała, dolegliwości bólowe brzucha, nudności, wymioty, a także biegunkę. Faza pozajelitowa choroby rozpoczyna się zazwyczaj po siedmiu dniach od spożycia zanieczyszczonego larwami mięsa i trwa około 1 do 6 tygodni. Niepokojące objawy kliniczne występujące u pacjentów dotyczą najczęściej układu mięśniowo-szkieletowego, układu oddechowego oraz skóry. Zaliczają się do nich zesztywnienie oraz dolegliwości bólowe mięśni, uczucie duszności i trudności w oddychaniu, gorączka a także wysypka skórna. W niektórych przypadkach zakażenie włośniem krętym może zostać powikłane i stanowić zagrożenie życia człowieka, szczególnie gdy rozwinie się zapalenie opon mózgowo rdzeniowych, czy zapalenie mięśnia sercowego. Włośnica rzadko jest chorobą śmiertelną, w większości przypadków dochodzi do całkowitego wyleczenia. Diagnostyka zakażenia Rozpoznanie włośnicy ustala się na podstawie obecności larw w bioptatach mięśni (wycinek pobiera się z mięśnia naramiennego), a także przy pomocy testów serologicznych badających obecność swoistych przeciwciał skierowanych przeciwko antygenom pasożyta. W badaniach laboratoryjnych krwi obwodowej uwagę powinny zwrócić eozynofilia (czyli podwyższone wartości kwasochłonnych granulocytów), leukocytoza oraz podwyższona aktywność dehydrogenazy mleczanowej, miokinazy i fosfokinazy keratynowej w surowicy krwi. W badaniu laboratoryjnym moczu uwagę zwraca kreatynuria. Leczenie zakażenia Zazwyczaj w terapii stosowane są leki przeciwpasożytnicze- mebendazol oraz albendazol (najbardziej skuteczny), podawane w połączeniu z prednizolonem. Zapobieganie zakażeniu Do najważniejszych metod zapobiegania włośnicy należy prawidłowa obróbka cieplna mięsa pochodzącego ze sprawdzonego źródła oraz przebadanego weterynaryjnie (szczególnie ważne jest ostrożne spożywanie wieprzowiny i dziczyzny!). Larwy Trichinella spiralis są wrażliwe na działanie wysokich temperatur (powyżej 80 stopni C) i szybko giną podczas gotowania czy smażenia mięsa. Natomiast są odporne nie tylko na suszenie i peklowanie, ale także na działanie dosyć niskich temperatur- giną jedynie w trakcie głębokiego zamrażania mięsa (do -25 stopni C) przez 10-20 dni. Warto także pamiętać, aby nie karmić zwierząt domowych oraz trzody chlewnej surowymi odpadkami mięsnymi. Nicienie - inwazje larw różnych gatunków nicieni Larwa wędrująca skórna Zespół larwy wędrującej skórnej (łac. larva migrans externa, ang. cutaneous larva migrans CLM) jest chorobą pasożytniczą wywoływaną zazwyczaj przez larwy nicieni z grupy tęgoryjców (rodzaj Strongyloides), które zazwyczaj żerują na zwierzętach (zwłaszcza psach i kotach - rodzaj Ancylostoma braziliense, Ancylostoma caninum), a człowiek zainfekował się przypadkowo. Drogi zakażenia Inwazyjne larwy pasożytów z gatunku tęgoryjców znajdują się w glebie. Wnikają one przez skórę człowieka w miejscach, które mają bezpośredni kontakt z zanieczyszczoną ziemią, zazwyczaj są to stopy bądź ręce. Objawy zakażenia Zakażenie inwazyjnymi larwami wędrującymi skórnymi powoduje silne swędzenie, stan zapalny oraz powstawanie grudek w miejscu wniknięcia pasożyta przez skórę. Wędrują one przez skórę właściwą tworząc w niej liczne, kręte korytarze długości około 1cm, natomiast warto zaznaczyć, że nie przechodzą one na inne narządy. W skórze larwy żyją zazwyczaj kilka tygodni, po czym giną, nie osiągając w organizmie człowieka postaci dorosłej. Diagnostyka zakażenia Rozpoznanie zespołu larwy skórnej wędrującej ustala się zazwyczaj na podstawie prezentowanych objawów klinicznych oraz obecności licznych krętych korytarzy w skórze właściwej. Leczenie zakażenia Zazwyczaj w terapii stosowane są przede wszystkim leki przeciwpasożytnicze działające miejscowo w postaci maści (tiabendazol). Niekiedy stosowany jest także chlorek etylu, którym zamraża się istniejące korytarze oraz leczenie doustne albendazolem lub iwermektyną. Zapobieganie zakażeniu Aby zapobiegać zakażeniom larwy wędrującej skórnej należy pamiętać o konieczności noszenia odpowiedniego obuwia i nie chodzić bez niego po glebie, która może być zanieczyszczona larwami (np. plaże!). Larwa wędrująca trzewna Zespół larwy wędrującej trzewnej (łac. larva migrans interna, ang. visceral larva migrans VLM) jest chorobą pasożytniczą wywoływaną zazwyczaj przez larwy nicieni, które żerują na zwierzętach. Toxocara canis (czyli glista psia) pasożytuje na psach, wilkach i lisach, Toxocara cati (glista kocia) na kotach, natomiast larwy nicieni Anisakidae pasożytują na organizmach ssaków morskich. W organizmie człowieka larwy wędrują do narządów wewnętrznych, np. ośrodkowego układu nerwowego, wątroby, płuc czy narządu wzroku, i mogą powodować ich niewydolność. Najczęstszymi chorobami wywoływanymi przez larwy wędrujące trzewne są toksokaroza oraz anisakioza. Toxocara Nicienie Toxocara występują na całym świecie, szczególnie często na terenach leśnych. Wśród jego naturalnych żywicieli wyróżnia się przede wszystkim psy, koty oraz lisy. Człowiek jest przypadkowym żywicielem tego Toxocara pasożytują w jelicie cienkim zwierząt. Tylko w ich organizmach odbywa pełny cykl życiowy i osiąga dojrzałość płciową. W jajach wydalonych do środowiska zewnętrznego rozwijają się larwy inwazyjne, którymi zaraża się człowiek poprzez przypadkowe połknięcie jaj inwazyjnych. W przewodzie pokarmowym człowieka larwy uwalniają się z jaj, przebijają ścianę jelita cienkiego i dostają się do naczyń krwionośnych. Wraz z krwią wędrują do różnych narządów wewnętrznych, szczególnie wątroby, ośrodkowego układu nerwowego płuc i gałki ocznej. W większości narządów larwy ulegają otorbieniu i w takiej postaci mogą żyć wiele lat. Warto zaznaczyć, że człowiek jest żywicielem nieswoistym dla tych pasożytów, dlatego w jego organizmie nie osiągają one nigdy postaci dorosłej i przez wiele lat migrują w tkankach i narządach wewnętrznych w postaci larwalnej, która nie osiąga dojrzałości płciowej. Drogi zakażenia Człowiek zaraża się toksokarozą poprzez przypadkowe spożycie jaj inwazyjnych, które znajdują się w zanieczyszczonej odchodami zwierząt glebie ( piaskownice, ogródki przydomowe, parki). Szczególnie często są to małe dzieci bawiące się na placach zabaw, które wkładają brudne ręce i zabawki do ust, a także osoby spożywające niemyte owoce i warzywa (zwłaszcza z przydomowych ogródków). Objawy zakażenia Toksokaroza jest chorobą pasożytniczą, która zazwyczaj przebiega formie jednego z 4 zespołów: bezobjawowo, w postaci zespołu larwy trzewnej wędrującej, postaci ukrytej lub postaci zlokalizowanej z zajęciem narządu wzroku lub ośrodkowego układu nerwowego. Pojawienie się pierwszych objawów klinicznych i ciężkość przebiegu choroby zależą w głównej mierze od lokalizacji i stopnia zmian patologicznych. Wśród symptomów zgłaszanych przez chorych wyróżnia się przede wszystkim podwyższenie temperatury ciała, dolegliwości bólowe brzucha, nudności, wymioty, biegunkę, uczucie duszności oraz zaburzenia w obrębie ośrodkowego układu nerwowego, zwłaszcza drgawki i porażenia. Nicienie Toxocara mogą także wywoływać objawy związane z inwazją pasożytniczą narządu wzroku (zespół larwy trzewnej wędrującej ocznej), do których należą między innymi ziarniniakowe zapalenie siatkówki i naczyniówki, wewnątrzgałkowe zapalenie nerwu wzrokowego, wysięk ropny w przedniej komorze oka oraz zmętnienie ciała szklistego. Diagnostyka zakażenia Rozpoznanie toksokarozy ustala się na przy pomocy testów serologicznych badających obecność swoistych przeciwciał skierowanych przeciwko antygenom pasożyta. Ważne jest także przeprowadzenie dokładnego wywiadu epidemiologicznego, który może naprowadzić lekarza na wła sciwe rozpoznanie. Nie ma możliwości badania obecności jaj nicienia w kale pacjenta, ponieważ nie osiąga on w organizmie człowieka postaci dorosłej i dojrzałości płciowej. W badaniach laboratoryjnych krwi obwodowej uwagę powinny zwrócić eozynofilia (czyli podwyższone wartości kwasochłonnych granulocytów) oraz leukocytoza (czyli podwyższona ilość leukocytów- białych krwinek). Warto także pamiętać o wykonaniu badania okulistycznego i badań obrazowych celem wykluczenia postaci zlokalizowanej choroby. Leczenie zakażenia Zazwyczaj w terapii stosowany jest lek przeciwpasożytniczy - albendazol. W toksoplazmozie ocznej dodatkowo stosowane są glikokortykosteroidy oraz leczenie operacyjne. Zapobieganie zakażeniu Aby zapobiegać zakażeniom nicieniami Toxocara należy przestrzegać zasad higieny osobistej i pamiętać o częstym myciu rąk oraz warzyw i owoców. Szczególnie ważne jest także regularne odrobaczanie zwierząt domowych, zwłaszcza szczeniąt i kociąt. Ponadto, należy pamiętać o ochronie parków, placów zabaw i piaskownic przed zanieczyszczeniem ziemi odchodami zwierząt, ze względu na duże ryzyko zarażenia się małych dzieci. Anisakis Anisakis są rodzajem nicieni których żywicielami są z reguły morskie ssaki oraz ptaki. Człowiek zaraża się nimi poprzez zjedzenie surowego lub niedogotowanego mięsa chorego zwierzęcia. Wśród głównych objawów zgłaszanych przez chorych na anisakiozę należą dolegliwości ze strony przewodu pokarmowego, z powodu tworzących się ziarniniaków żołądka i jelit. Skutecznym sposobem zapobiegania zarażeniu się nicieniami Anisakis jest poddawanie mięsa obróbce termicznej przed spożyciem a także ich zamrażanie (przez około 24 godziny w temperaturze minimum -20 stopni C). Zdrowe zakupy Spis treści Najczęściej w naszym przewodzie pokarmowym bytują tasiemce i obleńce - owsiki, glista ludzka, włosogłówka. Atakują nas też pierwotniaki, czyli lamblie. Choć trudno w to uwierzyć, choroby pasożytnicze należą do najpowszechniejszych na świecie. Tylko jedna osoba na 10 unika w ciągu swego życia zarażenia parażytami. W organizmie ludzkim może mieszkać ok. 300 gatunków pasożytów. Wbrew powszechnemu przekonaniu można je wykryć nie tylko w jelicie. Pasożyty lokują się w płucach, wątrobie, mózgu, mięśniach, stawach i skórze, czyniąc tam spustoszenie. Powodują alergie, bóle głowy, kłopoty ze snem i wagą. Dlatego specjaliści medycyny niekonwencjonalnej, zanim rozpoczną jakąkolwiek kurację, na początek zalecają odrobaczenie organizmu. Zabieg ten znacząco wzmacnia odporność, a często skutkuje też osłabieniem ataków duszności i odczynów alergicznych czy bólów menstruacyjnych, a także wyraźnie poprawia jakość snu. Jak wykryć pasożyty ludzkie? Obecność pasożytów w organizmie stwierdza się, badając kał. By wynik był prawidłowy, należy wykonać badania kilku próbek kału w różnym czasie. Najbardziej wiarygodnym badaniem jest metoda serologiczna, która pozwala stwierdzić poziom przeciwciał w krwi. W przypadku podejrzenia zakażenia tasiemcem czy glistą pomocne może być wykonanie USG. Osoby raz zarażone pasożytami powinny powtarzać badania 3-4 razy w roku. Naturalne sposoby leczenia ludzkich pasożytów Terapię chorób pasożytniczych należy ustalać z lekarzem, który przepisze odpowiednie medykamenty. Warto jednak wiedzieć, że również wiele roślin i owoców ma właściwości przeciwrobacze. Czosnek pospolity - to naturalny antybiotyk, który skutecznie hamuje wzrost bakterii. Pomoże w oczyszczaniu organizmu z toksyn i pasożytów - przede wszystkim owsików, glist i tasiemców. Czosnek działa na nie drażniąco, a w większej dawce wręcz paraliżująco. Podczas kuracji trzeba zjeść codziennie 2-3 ząbki czosnku (nie w jednej porcji, tylko np. do śniadania, obiadu i kolacji). Zioła przeciwpasożytnicze Działanie mają przede wszystkim wrotycz, piołun, krwawnik, glistnik i kruszyna. Warto je parzyć i pić. Można też kupić gotowe mieszanki do kąpieli o działaniu przeciwpasożytniczym. Na dobę przed kąpielą obowiązuje dieta bez cukru. Zabieg powtarzaj raz na tydzień. Przyprawy Wyraźne smaki - kwaśne, gorzkie lub ostre - odstraszają pasożyty. Nie znoszą też one przypraw: goździków, szałwii, imbiru, chrzanu, tymianku, kopru włoskiego i pieprzu kajeńskiego. Jedz też produkty bogate w błonnik, bo pomagają pozbyć się np. owsików i ich larw. Pestki dyni To metoda tania i skuteczna. Pestki dyni zwalczają owsiki, tasiemce i glistę ludzką. 60-80 świeżo wyłuskanych pestek dyni utrzyj (najlepiej w moździerzu) z odrobiną wody i cukru. Masę podziel na trzy części. Jedz je rano, na czczo. Po 5 godzinach wypij łyżkę oliwy z oliwek. Olej z goździka korzennego to bardzo silny antyoksydant o mocnym działaniu na pasożyty jelitowe. Orzech włoski zawiera substancję zwaną juglanem, która jest skuteczna w przypadku chorób pasożytniczych. Sok z kiszonej kapusty, ogórków lub buraków pomaga ograniczyć ilość pasożytów przewodu pokarmowego. Przykłady pasożytów występujących u ludzi BĄBLOWIEC Bąblowica wielojamowa jest bardzo groźną i ciężką do wykrycia chorobą, której przyczyną jest tasiemiec bąblowcowy (bąblowiec). Przez wiele lat (nawet 15) może nie dawać żadnych objawów. Symptomy zależą od lokalizacji cysty oraz jej wielkości. Jeśli znajduje się ona w wątrobie, może powodować niewydolność tego narządu, nadciśnienie wrotne, zapalenie dróg żółciowych czy żółtaczkę mechaniczną. Bąblowiec umiejscowiony w płucach może powodować wystąpienie stanów zapalnych dolnych dróg oddechowych, kaszlu, duszności. Jeśli jest zlokalizowany w mózgu, może być przyczyną zaburzeń widzenia, zaburzeń świadomości, a nawet napadów padaczkowych. Bąblowcem możesz zakazić się, jedząc niemyte jagody. Nosicielami bąblowca są lisy, wilki lub psy. Jego jaja znajdują się w kale zarażonych zwierząt i razem z nim trafiają na runo leśne. Parazyt jest wyjątkowo odporny, jego jaja w glebie zachowują zdolność do inwazji przez ponad rok! Rocznie w Polsce stwierdza się kilkadziesiąt przypadków zachorowań. Po zakażeniu larwy zagnieżdżają się w różnych organach. Wokół nich tworzy się torbiel, która powiększa się i uciska sąsiednie tkanki. Najczęściej umiejscowiona jest w wątrobie, rzadziej w płucach lub mózgu. Jej pęknięcie grozi wstrząsem anafilaktycznym. Pojawiają się wtedy silne wymioty (mają postać wodnistego płynu) i ostry kaszel. Aby pozbyć się bąblowca, konieczne jest operacyjne usunięcie torbieli. Następnie stosuje się jeszcze chemioterapię przeciwpasożytniczą, żeby uniknąć nawrotu choroby. Przez kolejne 10 lat zalecane są badania kontrolne, żeby sprawdzić, czy bąblowiec gdzieś się nie ukrył. Niestety, często bąblowica mylona jest z nowotworem. Większość nieodpowiednio leczonych przypadków kończy się śmiercią. Jak się chronić? Po powrocie z grzybobrania lub wycieczki leśnej dokładnie umyj ręce. Zawsze myj jagody i owoce leśne przed zjedzeniem. Nosicielami jaj mogą być też zwierzaki domowe (na szczęście bardzo rzadko), dlatego po każdym kontakcie z bezpańskim psem albo kotem trzeba umyć ręce. GLISTA LUDZKA Inwazja pasożyta przebiega w trzech etapach, z których każdy ma inne charakterystyczne objawy. W pierwszej fazie zakażenia mogą pojawić się różne reakcje alergiczne, obrzęki na powiekach oraz cienie pod oczami. Wynikiem wędrówki glist po organizmie jest uporczywy ból gardła oraz duszność spoczynkowa bądź wysiłkowa. Czasami zdarzają się uszkodzenia wątroby i ścian pęcherzyków płucnych, połączone z krwawieniami i odczynami zapalnymi. Zdarza się też, że niektóre larwy lokują się w różnych narządach, gdzie po pewnym czasie otorbiają się, tworząc tzw. guzki robacze. Ostatni etap glistnicy następuje, gdy w jelitach pojawiają się dorosłe osobniki. Symptomy to ogólne osłabienie, bóle brzucha, biegunki, nudności i wymioty albo wzdęcia i uporczywe zaparcia. Zakażeniu towarzyszą zaburzenia snu, pobudliwość, puste odbijania, ssanie w żołądku i spadek wagi. Najczęściej zarażamy się, jedząc niedokładnie umyte warzywa, które były nawożone ludzkimi fekaliami lub pijąc zanieczyszczoną wodę, np. podczas kąpieli w stawie czy jeziorze. Gdy połknięte jajeczka dostaną się do jelita cienkiego, wydostają się z nich larwy. Te przenikają przez ścianę jelita do naczyń krwionośnych, a następnie z prądem krwi wędrują przez wątrobę, płuca i oskrzela. Stąd przedostają się do jamy gardłowej, a następnie, po ponownym połknięciu, przez przełyk do przewodu pokarmowego, gdzie dochodzi do rozwoju dorosłej formy pasożyta. Dopiero wtedy glista może zacząć składać jaja, które pojawiają się w kale po ok. 7-9 tygodniach od spożycia inwazyjnej formy pasożyta. Warto wiedzieć, że dojrzałe jajko może zachować zdolność do zakażenia człowieka nawet do 5 lat. Lekarze oceniają, że w Polsce glistnica dotyka nawet 18% ludzi. Glista ma ciało w kształcie walca o zwężonych końcach. Na jednym z nich znajduje się otwór gębowy, za pomocą którego jest przyczepiona do błony śluzowej jelita. Dorosłe osobniki mogą osiągnąć długość nawet 15-40 cm. Pasożyt żywi się nabłonkiem niszczonej ściany jelita i substancjami zawartymi w treści jelitowej. Samice składają nawet do 200 tys. jaj dziennie. W organizmie ludzkim może przeżyć od 1 do 1,5 roku. Gdy pasożyt dostanie się do przewodów żółciowych, może wywoływać mechaniczną żółtaczkę i stany zapalne wątroby. Obecność glisty potwierdza badanie kału. Należy jednak zaznaczyć, że wynik tego typu badania może być fałszywie ujemny. Oznacza to, że w organizmie człowieka mogą znajdować się pasożyty, ale nie zostały wykryte. Kuracja polega na podawaniu leków przeciwpasożytniczych, takich jak mebendazol, albendazol lub pyrantel. Po około 2 tygodniach ich stosowania należy wykonać rozmaz kału. Jeśli w 3 badaniach wykonywanych w odstępach 3-5 dni nie zostaną znalezione jaja, leczenie uznaje się za skuteczne. Jak się chronić? Dokładnie myj owoce i warzywa, które jesz na surowo. Unikaj picia nieprzegotowanej wody. Nie podlewaj ogródka ludzkim nawozem. LAMBLIE Zaledwie 10% wszystkich zakażeń przebiega z dolegliwościami. Dlatego lamblioza jest tak trudna do zdiagnozowania. Gdy już się pojawiają, choroba objawia się bólem przypominającym wrzodowy lub atak kamieni żółciowych (ból brzucha w prawym podżebrzu i zazwyczaj po spożyciu pokarmu). Mogą mu towarzyszyć: biegunki z widocznymi w stolcu resztkami jedzenia, okresowo obfite i mocno cuchnące stolce, stan podgorączkowy, czasami gazy i skurcze. Nosiciele czują się osłabieni. U alergików nasilają się też objawy lub pojawiają się nowe alergie. Źródłem zakażenia mogą być zwierzęta i ludzie. Cysty lamblii przenoszą muchy - podobnie jak w przypadku glist i włosogłówek. Do zarażenia dochodzi po spożyciu skażonej żywności, wody pitnej. Walkę z pasożytem utrudnia jego żywotność, np. w wodzie o temperaturze 18°C może przetrwać nawet 3 miesiące. Szacuje się, że w Polsce na lambliozę cierpi ok. 3-5% populacji, głównie przedszkolaków i dzieci w wieku szkolnym. Choroba może prowadzić do zaburzenia wchłaniania w jelicie cienkim tłuszczów i węglowodanów, witamin A i B12, co prowadzi do niedożywienia i anemii. Lamblioza może też prowadzić do odwodnienia, utraty masy ciała, niedoboru cynku, a także reaktywnego zapalenia stawów, zespołu jelita drażliwego oraz zespołu chronicznego zmęczenia. By pozbyć się pasożytów, kurację należy przeprowadzić u wszystkich członków rodziny chorego oraz zwierząt domowych. Szalenie istotna jest dieta wykluczająca bezwzględnie węglowodany, którymi żywią się lamblie. Zabronione są słodycze. Należy również unikać picia soków owocowych i napojów gazowanych, a także jedzenia budyniów, miodu, dżemów, owoców, sosów gotowych, a nawet białego pieczywa, makaronów i innych wyrobów mącznych wysoko węglowodanowych. Jak się chronić? Chroń żywność przed owadami. Przestrzegaj zasad higieny: dokładnie myj ręce przed przygotowaniem posiłków, przed jedzeniem i po wyjściu z ubikacji. OWSIKI Owsica objawia się uporczywym swędzeniem w okolicy odbytu, nerwowością i rozdrażnieniem, osłabieniem, brakiem apetytu, nudnościami oraz bólami brzucha, a u dzieci często nocnym zgrzytaniem zębów. Jaja pasożytów łatwo przenoszą się drogą pokarmową lub wziewną, ze skażonym pożywieniem lub kurzem. Nieumyte ręce przenoszą jajeczka na różne przedmioty, takie jak zabawki, ręczniki, klamki czy poręcze w autobusie. To powoduje zarażenie kolejnych osób, bo jaja owsika zachowują żywotność co najmniej przez kilka tygodni, zwłaszcza w pomieszczeniach o stałej temperaturze i odpowiedniej wilgotności. Warto wiedzieć, że można je znaleźć w ok. 26% polskich piaskownic. Nic więc dziwnego, że owsica jest najczęstszą robaczycą w Polsce oraz wielu krajach zurbanizowanych. Według badań pasożytami zarażonych jest 17% dorosłych Polaków oraz 38% dzieci. Choroba dotyka głównie przedszkolaków, ale jako że jest bardzo zaraźliwa, szybko zaczyna cierpieć na nią cała rodzina. Samice owsika żyją ok. 4 tygodni, po tym czasie, nocą, wychodzą przez odbyt, pełzają po skórze krocza i składają jajeczka (stąd świąd, który powoduje drapanie, w ten sposób jajeczka dostają się na skórę rąk i pod paznokcie) i giną. Pasożyty w jelicie ślepym powodują zmiany nieżytowe błony śluzowej. Mogą też dostać się do narządów rodnych kobiety, wywołując ich zapalenie. Kuracja polega na podaniu leków eliminujących owsiki. Musi poddać się jej cała rodzina. Dom trzeba gruntownie wysprzątać. Pościel, ręczniki oraz bieliznę codziennie zmieniać i wygotowywać lub prasować bardzo gorącym żelazkiem. Sanitariaty należy myć po każdym użyciu przez zakażonego członka rodziny. Dzieciom dobrze jest obciąć krótko paznokcie. Trzeba też dokładnie umyć ich zabawki. Najczęściej leki należy powtórnie przyjąć po 3-4 tygodniach. Jak się chronić? Zachowuj podstawowe zasady higieny. Myj ręce oraz owoce i warzywa. Nie zapominaj umyć zabawek swojego dziecka, szczególnie tych, które zabiera do przedszkola czy na podwórko. TASIEMCE Bóle i zawroty głowy, przewlekłe zaburzenia trawienne, w tym nudności, bóle brzucha, nieregularne stolce, ogólne osłabienie, wilczy głód lub wręcz przeciwnie - brak apetytu, wstręt lub pociąg do pewnych pokarmów, kłopoty z wagą to najczęstsze objawy tasiemczycy. Tasiemcem nieuzbrojonym możemy się zarazić, zjadając surowe, niedogotowane lub niedopieczone mięso wołowe z larwami zwanymi wągrami. Z kolei tasiemiec uzbrojony może dostać się do ludzkiego organizmu wraz z mięsem wieprzowym, które nie zostało poddane wystarczającej obróbce termicznej. Rocznie w Polsce notuje się kilka tysięcy zachorowań. Tasiemiec żyje w jelicie cienkim nawet kilkadziesiąt lat. Osiąga od 4 do 10 m długości. Larwy mogą przeniknąć przez błonę śluzową jelita, dostać się do krwi, a z nią dotrzeć do różnych tkanek. Choroba wywołana przez nie nazywa się wągrzycą i jest trudna do zdiagnozowania i leczenia. Kuracja polega na podawaniu specjalnych leków (Niklozamid lub Prazykwantel). By odniosły pożądany skutek, osoba zarażona musi się odpowiednio przygotować - w przeddzień nie powinna nic jeść, może jedynie pić. Jeżeli cierpi na zaparcia, poprzedniego dnia musi przyjąć środek przeczyszczający. Jak się chronić? Kupuj mięso wcześniej zbadane przez weterynarza, nie jedz mięsa i ryb na surowo. Chorobę mogą przenosić psy, dlatego systematycznie je odrobaczaj. By zabić wągry tasiemca, mięso musi zostać dokładnie podgrzane w całości do temperatury co najmniej 63°C przez minimum 3 minuty. WŁOSOGŁÓWKA LUDZKA W 25% przypadków nic nie świadczy o zarażeniu. W pozostałych objawem trichuriozy są swędzące wysypki, bóle brzucha i głowy, nudności, biegunki, zaparcia, nerwowość, bezsenność. Jako że włosogłówka żywi się krwią ludzką, może być odpowiedzialna za niedokrwistość. Pasożyt ten jest bardzo powszechny w krajach tropikalnych. Jego jajeczka przenoszą owady. Można się więc zarazić przez zjedzenie pokarmu, po którym np. chodziły muchy. Chorobę można zdiagnozować w oparciu o wyniki koproskopii (specjalne badanie kału). Włosogłówka osiąga 3-5 cm długości. Żyje pod nabłonkiem jelita grubego, zwłaszcza w jelicie ślepym i odbytnicy. Uszkodzenie jelita może prowadzić do zakażeń bakteryjnych oraz stanów zapalnych. Włosogłówczycę leczy się pyrantelem, albendazolem. Jak się chronić? Zamontuj siatki ochronne w oknach, chroń żywność przed muchami, bowiem to one przenoszą jajeczka pasożyta. Myj również dokładnie w arzywa i owoce (zwłaszcza w krajach tropikalnych). Przestrzegaj higieny osobistej. Autor publikacji:

robaki w ciele człowieka zdjecia