Plemiona polskie Zasięg domniemanego państwa Siemomysła i jego syna Mieszka I (datowanie dendrochronologiczne grodzisk) Polanie – nazwa domniemanego plemienia zachodniosłowiańskiego zamieszkującego Pojezierze Wielkopolskie , które miało doprowadzić do powstania pierwszego państwa na ziemiach dzisiejszej Polski . Słowianie połabscy, Połabianie – jedna z grup Słowian wchodząca w skład plemion zachodniosłowiańskich z grupy plemion lechickich, zamieszkujące od VI wieku ziemie między Morzem Bałtyckim, Łabą, Hawelą i Odrą. Od wschodu graniczyli z Lubuszanami i Pomorzanami, od zachodu przez Limes Sorabicus oraz Limes Saxoniae z Sasami i 2 Szczególnie ważne prace: J. Kotlarczyk, Siedziby Chorwatów wschodnich, „Acta Archaeologica Carpa- thica” t. XII, 1971, z. 1-2, s. 161-188; G. L a b u d a, Studia nad początkami państwa polskiego t. II, Poznań 1988; M.Parczewski, Początki kształtowania się polsko-ruskiej rubieży etnicznej w Karpatach: u źródeł rozpadu Sło­ Rozwój terytorialny Polski od X do XII w (1138r) Plemiona polskie jako zorganizowana struktura polityczna pojawiły się stosunkowo późno. Wyłoniły się dwa ośrodki władzy: ziemie Wiślan oraz Polan i właśnie temu ostatniemu udało się w drugiej połowie X w. wyłonić wodza, księcia z rodu Piastów – Mieszka I, który przyczynił W IX wieku, czyli ponad 1000 lat temu, na ziemiach polskich żyło kilka słowiańskich plemion. Do najbardziej znaczących należały plemiona: Wiślan, Polan, Mazowszan, Ślężan i Lędzian. Nazwy plemion pochodzą przede wszystkim od miejsc ich zamieszkiwania, ale i od typowych zajęć. Nazwa Polska pochodzi od nazwy plemienia Polan, a ta Polanie – nazwa domniemanego plemienia zachodniosłowiańskiego zamieszkującego Pojezierze Wielkopolskie, które miało doprowadzić do powstania pierwszego państwa na ziemiach dzisiejszej Polski. Z plemienia Polan wywodziła się dynastia Piastów. Obecnie nazwa Polanie, nie do końca poświadczona na okres wczesnego średniowiecza, jest kwestionowana. Zamiast dużego związku plemiennego . Katalog Monika MatuszkiewiczHistoria, Konspekty"Świt państwa polskiego" - praca z tekstem źródłowym Konspekt lekcji dla I klasy gimnazjum 1. Temat: Powstanie państwa polskiego 2. Treści lekcji: - Plemiona polskie i ich siedziby w IX - X wieku. - Państwo Mieszka I. - Chrzest Polski - jego przyczyny i znaczenie. - Stosunki z sąsiadami. 3. Cele: Po skończonej lekcji uczeń: - potrafi wymienić plemiona, które zamieszkiwały ziemie polskie w IX - X wieku i wskazać na mapie ich siedziby (ś. e. - regionalna), - określa, jaką rolę odegrał Mieszko I w dziele budowy państwa polskiego, - potrafi podać datę chrztu Polski oraz przyczyny jego przyjęcia i znaczenie, - z pomocą mapy umie wymienić, jakie ziemie udało się zjednoczyć Mieszkowi I i podać pierwszą stolicę Polski, - potrafi wskazać sąsiadów Polski w X wieku oraz określić stosunki łączące Polskę z nimi (ś. e. - europejska), - rozumie pojęcia: plemię, trybut, woj, drużyna, - ocenia znaczenie chrztu Polski dla dalszego rozwoju państwa polskiego. 4. Umiejętności ponadprzedmiotowe: - efektywne współdziałanie w zespole, - korzystanie z różnych źródeł wiedzy. 5. Środki dydaktyczne: - podręcznik, - mapa Polski za pierwszych Piastów, - atlasy historyczne, - teksty źródłowe, - portrety Mieszka i Dąbrówki z "Pocztu królów polskich" Jana Matejki. 6. Metody pracy: - wykład uzupełniony pokazem, - praca pod kierunkiem z tekstem źródłowym i mapą, - drzewo decyzyjne, - praca z podręcznikiem. 7. Struktura i opis lekcji: I. Wprowadzenie: - Nauczyciel objaśnia, że na dzisiejszej lekcji omówimy jak doszło do powstania państwa polskiego oraz przyjęcia chrztu przez Mieszka I. II. Rozwinięcie: - Nauczyciel omawia sytuację na ziemiach polskich w połowie dziesiątego wieku. Prosi uczniów o przypomnienie państw plemiennych, jakie powstały na ziemiach polskich. - Uczniowie analizują mapki i odpowiadają na pytania: * Jakie plemiona zamieszkiwały ziemie polskie w IX - X wieku? Jednocześnie wskazują ich siedziby na mapie. * Kto je zjednoczył (pokaz portretu Mieszka I)? * Skąd pochodzi nazwa naszego państwa? * Jak nazywa się pierwsza stolica Polski? - Nauczyciel: * podkreśla różnice między organizacją plemienną, a państwową, * mówi o planach polityki cesarstwa na wschód, * o tym, jak Mieszko I został zmuszony do zależności trybutalno- wasalnej, * wyjaśnia, co kierowało Mieszkiem, że zwrócił się do księcia Bolesława z rodu Przemyślidów o pojęcie za żonę tamtejszej księżniczki Dąbrówki (pokaz portretu ). - Nauczyciel rozdaje uczniom tekst źródłowy (nr 1) i prosi o odpowiedź na pytania: * Jak autor scharakteryzował Mieszka? * Czym Dąbrówka warunkowała poślubienie księcia polskiego? * W czym Gall Anonim upatrywał przyczynę przyjęcia chrztu przez Mieszka I? - Następnie nauczyciel szczegółowo omawia przyczyny oraz skutki podjęcia przez księcia decyzji o przyjęciu chrztu Polski. Data. - Wyjaśnia zasady "drzewa decyzyjnego", wspólne uzupełnienie tabelki - uproszczonej wersji "drzewa". Jest rok 965. Jako Mieszko I, polski władca, z grupą duchownych i współpracowników zastanawiasz się, czy podjąć decyzję o przyjęciu chrztu. TAK NIE korzyści niebezpieczeństwa korzyści niebezpieczeństwa - - - - - - - - - - - - - - - - Nasza decyzja: - Nauczyciel omawia pierwsze starcie do jakiego doszło między księciem polskim, a jego zachodnim sąsiadem, zakończone bitwą pod Cedynią (972 r.). - Krótka charakterystyka dalszych rządów Mieszka I: * ślub z księżniczką Odą, * atak na Czechy, przyłączenie Małopolski i Śląska, * "Dagome iudex", dokument oddający państwo polskie w opiekę papieżowi, początek płacenia świętopietrza, * śmierć Mieszka (992 r.). III. Podsumowanie: - Uczniowie przedstawiają na mapie siedziby plemion na ziemiach polskich oraz zmiany terytorialne państwa polskiego za panowania Mieszka I. IV. Metody kontroli: - Mając do dyspozycji atlas historyczny, wpisz do tabeli, jakie ziemie Mieszko odziedziczył po swoim ojcu, jakie udało się jemu przyłączyć do swojego państwa oraz jakie utracił. Ziemie Ziemie odziedziczone przez Mieszka Ziemie zdobyte Ziemie utracone Tekst źródłowy nr 1 Mieszko objąwszy królestwo zaczął dawać dowody zdolności umysłu i sił cielesnych i coraz częściej napastował ludy (sąsiednie) dookoła. Dotychczas pogrążony był w takich błędach pogaństwa, że wedle swego zwyczaju siedmiu żon zażywał. W końcu zażądał małżeństwa jednej bardzo dobrej chrześcijanki z Czech, imieniem Dąbrówka. Lecz ona odmówiła poślubienia go, jeśli nie zarzuci owego zdrożnego obyczaju i nie przyrzeknie zostać chrześcijaninem. Gdy zaś on (na to) przystał, że porzuci ów zwyczaj pogański i przyjmie sakrament wiary chrześcijańskiej, pani owa przybyła do Polski z wielkim orszakiem (dostojników ) świeckich i duchownych, ale nie pierwej podzieliła z nim łoże małżeńskie, aż pilnie zaznajamiając się z obyczajem chrześcijańskim i prawami kościelnymi, wyrzekł się błędów pogaństwa i przeszedł na łono matki - Kościoła. Anonim tzw. Gall Kronika Polska przełożył Roman Gródecki, Wrocław 1982 r. Opracowanie: Monika Matuszkiewicz Gimnazjum im. L. Stępczaka w Sławie Uwaga! Wszystkie materiały opublikowane na stronach są chronione prawem autorskim, publikowanie bez pisemnej zgody firmy Edgard zabronione. W książce znajdziemy: ziemia dzierżoniowska w czasach najdawniejszych; plemiona polskie i ich siedziby; kształtowanie się państwa polskiego; wojny Chrobrego z Niemcami; rozbicie dzielnicowe; średniowieczne klasztory; sztuka gotycka w Polsce; przemiany gospodarcze i społeczne na wsi; średniowieczny Dzierżoniów; walka Łokietka z Krzyżakami; husyci w Polsce; sztuka polskiego renesansu; wojna trzydziestoletnia; państwo pruskie w XVIII wieku; słowiańskie i polskie rodowody; barok w sztuce polskiej; Sejm Czteroletni; upadek Napoleona; tradycje włókiennicze ziemi dzierżoniowskiej; Wiosna Ludów na ziemiach polskich; ruch robotniczy na ziemiach polskich zaboru pruskiego; stosunki społeczno-gospodarcze; Niemcy po I wojnie światowej; wojna obronna Polski 1939 roku; sytuacja narodu polskiego po utracie niepodległości 1939-1945; jeńcy wojenni; przejęcie i zagospodarowanie Ziem Zachodnich i Północnych, kształtowanie się władzy ludowej w Dzierżoniowie w latach 1945-1947; akcja osiedleńcza. Wymiary: 21,2 cm x 15 cm. Oprawa miękka, stan bdb. Śladowe przybrudzenia okładki. Wyd. Towarzystwo Miłośników Dzierżoniowa, 1986. 105 stron. Słownik PLEMIONA POLSKIE: Plemiona powstały wskutek jednoczenia się wspólnot nazywanych opolami, a więc kilku rodów zamieszkujących wspólny teren. W połowie IX wieku na terenie ziem polskich zamieszkiwało kilkanaście plemion. W X wieku były to plemiona: Wolinianie (ujście Odry), Pyrzyczanie (na prawym brzegu Odry), Ślężanie (rejon Sobótki i Wrocławia), Dziadoszanie (Głogów), Opolanie (Opole), Gołęszyce (na lewym brzegu Odry), Wiślanie (górna Wisła), Lędzianie (tereny między górnym Bugiem a środkową Wisłą), Lubuszanie (lewy brzeg Odry i Nysy Łużyckiej), Bobrzanie (dorzecze Bobru i Kwisy), Pomorzanie (Pomorze), Mazowszanie (środkowa Wisła i górny bieg Bugu) i Goplanie (Kujawy). W konsekwencji kontaktów z krajem morawskim w II połowie IX wieku dwa spośród plemion – Wiślanie i Polanie – stworzyli państwa plemienne. Kraj Wiślan zostało uzależnione politycznie od państwa wielkomorawskiego (II połowa IX wieku) i dlatego Polanie odegrali kluczową rolę w zjednoczeniu ziem polskich, czego dokonali w II połowie IX i I połowie X wieku. W pierwszym etapie Polanie zjednoczyli ziemie północne Polski z Pomorzem, w drugim – ziemie południowe. Warto pamiętać Nazwa „Polska” wywodzi się od nazwy plemienia Polan, która znaczy „mieszkańców otwartych pól”. Podobną nazwę nosili przedstawiciele Słowian zamieszkujący pola w okolicach nad rzeką Dniepr. Przypadek taka była rezultatem wędrówek Słowian w VI i VII wieku, w czasie których plemiona dzieliły się i osiedlały na różnych terenach, na przykład plemię Chorwatów miało siedziby w Czechach, na Podkarpaciu i nad Adriatykiem. Poezja G. Labuda: Pierwsze kraj polskie. Kraków 1989. J. Banaszkiewicz: Podanie o Pieście i Popielu. Warszawa 1986. Daty II połowa IX wieku - stworzenie krajów Wiślan i Polan połowa X wieku - zakończenie zjednoczenia ziem między środkową Wisłą i Odrą poprzez Polan Oś czasu około 481-511 - panowanie Chlodwiga w Galii 570 - narodziny Mahometa. Słownik Plemiona Italskie: Informacje mieszkańcy Italii nie należeli do ludów indoeuropejskich. Ich przodkami byli Ligurowie. W II tysiącleciu przed naszą erą w Italii osiedlili się Indoeuropejczycy. Pośród nich główne plemiona to plemiona polskie. Słownik Początki Państwa Zakonu Krzyżackiego Na Ziemiach Polskich: Informacje którego pełna nazwa brzmiała – Zakon Szpitala Najświętszej Marii Panny Domu Niemieckiego– powstał w 1190 roku w Palestynie jako jeden z zakonów rycerskich, których zadaniem była między innymi opieka plemiona polskie. Słownik Państwo Polskie Za Ostatnich Jagiellonów: Informacje ostatnich Jagiellonów na tronie Polski – Zygmunta Starego (1505-1548) i Zygmunta Augusta (1548-1572) – to czasy ostatecznego ukształtowania się Rzeczypospolitej szlacheckiej. Do głownych wydarzeń plemiona polskie. Słownik Pierwsze Ośrodki Władzy Polskiej U Schyłku I Wojny Światowej: Informacje klęska krajów centralnych była już przesądzona, a co za tym idzie pewne było utworzenie niepodległej Polski, aktualna stała się sprawa ukształtowania władzy, która rządziłaby państwem w pierwszych plemiona polskie. Słownik Państwo Polskie Za Bolesława Chrobrego: Informacje Bolesława Chrobrego (992-1025) to czasy centralizacji państwa polskiego, jego rozwoju gospodarczego i demograficznego i aktywnej polityki zagranicznej. Najwyższą władzę w kraju sprawował władca plemiona polskie. Kim był, co zrobił Plemiona polskie z historii w Słownik historia P . Atlasy i plany miast Mapy i tyflografiki Tyflomapy Tyflografika Internet i inne projekty  1. PAŃSTWO POLSKIE ZA PIERWSZYCH PIASTÓW 966-1025 Przed narodzinami państwa Piastów, ziemie polskie zamieszkiwały liczne pogańskie plemiona słowiańskie. Do najważniejszych i najsilniejszych z nich zaliczano: Polan (osiadłych w dzisiejszej Wielkopolsce), Wiślan (zajmujących tereny obecnej Małopolski), Lędzian (mających swe siedziby na obszarach obecnej Lubelszczyzny) i Mazowszan (mieszkających na terenie obecnego Mazowsza). Na obszarach dzisiejszego Śląska i Pomorza sytuacja wyglądała inaczej, terenów tych nie zamieszkiwało jedno duże plemię, a wiele mniejszych. Głównym źródłem utrzymania ówczesnych mieszkańców dawnych ziem polskich było prymitywne rolnictwo. Centralnym ośrodkiem każdego plemienia był gród. W nim odbywały się sądy, uroczystości plemienne i ceremonie religijne. O sprawach dotyczących plemienia decydował wiec, w którym uczestniczyć mogli wszyscy wolni mężczyźni. W IX i X w znaczenie wiecu stopniowo zaczęło maleć. Władza przeszła w ręce książą plemiennych, którzy czerpali bogactwo z licznych wojen i sprzedaży zdobytych na nich niewolników. Aby zapewnić sobie władzę nad plemieniem, książęta otaczali się drużynami zbrojnych wojów – drużynników. Ich lojalność i oddanie pozyskiwali darami i udziałem w zdobyczach wojennych. Drużyna pozwalała władcy na wymuszanie posłuszeństwa wśród współplemieńców. Z czasem u boku księcia wyrosła też grupa zamożnej i wpływowej starszyzny plemiennej, co prowadziło do systematycznego ograniczania roli wieców. W 2. połowie IX w. do największego znaczenia w państwie Polan doszedł ród Piastów. Pochodzenie Piastów oraz okoliczności zdobycia przez nich władzy pozostają niejasne. W połowie X w. władza trafiła w ręce księcia Mieszka. Odziedziczył on po przodkach nie tylko ziemie w dzisiejszej Wielkopolsce, ale i podbite przez Polan tereny Kujaw, Mazowsza, Pomorza i Lubelszczyzny. Bezpieczeństwa i porządku w państwie pilnowała drużyna zbrojnych, licząca około 3 tysięcy wojów. Stolicą państwa było Gniezno. Państwo Mieszka miało charakter patrymonialny. Oznacza to, iż władca uważał je za swoją własność i swobodnie mógł nim dysponować. Centralnymi ośrodkami administracyjnymi były grody, w których rezydowali książęcy urzędnicy. Władca wraz z dworem i drużynnikami podróżował po kraju zbierał daniny i sprawował sądy. Ludność była zobowiązana do różnych posług np. dostarczania koni na pewien odcinek drogi dla podróżującego władcy służby wartowniczej w grodach, goszczenia księcia i płacenia danin. Państwo Mieszka graniczyło od zachodu ze słowiańskimi plemionami Wieletów, z którymi toczono ustawiczne wojny. Ze strony zachodniej Mieszko musiał też odpierać coraz częstsze ataki margrabiów niemieckich. Na wschodzie państwo Polan graniczyło z Rusią Kijowską. Także z tym sąsiadem toczono walki o pograniczne Grody Czerwieńskie. Na południowych granicach państwo sąsiadowało z chrześcijańskim Księstwem Czeskim. Mimo sporów z Czechami o przynależność Śląska i Małopolski, Mieszko w 965 r. zdecydował się na zawarcie z nimi sojuszu. Akt ten został wzmocniony ślubem Mieszka z czeską księżniczką Dobrawą. Następnie w 966 r., prawdopodobnie z pośrednictwem czeskim, Mieszko I przyjął chrzest w obrządku łacińskim. Nie wiemy dokładnie, kiedy i gdzie doszło do tego aktu, ale konsekwencje tej decyzji były niezwykle istotne. Państwo Gnieźnieńskie weszło w obszar kultury łacińskiej i stało się równorzędnym partnerem dla innych państw chrześcijańskich. Pozwoliło też władcy Polan na pokojowe ułożenie stosunków ze Świętym Cesarstwem Rzymskim, na czele którego od 962 r. stał król niemiecki. Dzięki sojuszowi z Czechami i przychylności cesarza Mieszko I mógł kontynuować politykę umacniania swojego państwa. Najpierw pokonał Wieletów, a następnie w 972 r. w bitwie pod Cedynią pokonał niemieckiego margrabiego Hodona, który próbował najechać opanowane przez Mieszka Pomorze. Pod koniec panowania Mieszko zerwał sojusz z Czechami i około 990 r. przyłączył do swojego państwa Małopolskę i Śląsk. Zmarł w 992 r., oddając Małopolskę i Śląsk w ręce swojego najstarszego syna Bolesława (jego matką była zmarła w 977 r. Dobrawa), a pozostałe ziemie w ręce swojej drugiej żony Ody i jej trzech synów. Bolesław, nazwany później przez potomnych Chrobrym, okazał się ambitnym władcą. Nie chcąc dopuścić do rozbicia kraju, wygnał macochę i przyrodnich braci. Rozpoczął samodzielne rządy, dążąc do utrzymania poprawnych stosunków z cesarstwem oraz do umocnienia chrześcijaństwa w kraju. Wielkie znaczenie w tym dziele miała działalność biskupstwa misyjnego w Poznaniu, powstałego jeszcze za życia Mieszka I w 968 r. W 997 r. Bolesław objął patronat nad wyprawą misyjną do pogańskich Prusów praskiego biskupa Wojciecha. Misja zakończyła się jednak śmiercią misjonarza. Wojciech szybko został uznany świętym. Bolesław wykupił z rąk Prusów ciało biskupa i uroczyście pochował je w Gnieźnie. Kult św. Wojciecha i złożone w Gnieźnie relikwie ułatwiły starania o utworzenie w Polsce odrębnej i zależnej tylko od papiestwa prowincji kościelnej, czyli arcybiskupstwa. Jej powstanie potwierdził cesarz Otton III podczas pielgrzymki do grobu św. Wojciecha w 1000 r. Wydarzenie to przeszło do historii pod nazwą zjazdu gnieźnieńskiego. Arcybiskupstwu podporządkowano biskupstwo poznańskie oraz trzy nowo utworzone biskupstwa ze stolicami w Kołobrzegu, Wrocławiu i Krakowie. Zjazd gnieźnieński był jednak nie tylko wydarzeniem religijnym, ale i spotkaniem politycznym, na którym cesarz Otto III wyraził zgodę na koronację królewską Bolesława. Książę Polski został ogłoszony przyjacielem i współpracownikiem cesarstwa. Otton III przewidywał, że Bolesław zostanie królem wschodniej, słowiańskiej części w pełni odnowionego Cesarstwa Rzymskiego. O znaczeniu polskiego władcy świadczyły niezwykłe dary, które ofiarował cesarz – cesarski diadem i kopia włóczni św. Maurycego. Włócznię tę traktowano w średniowieczu jako wyjątkowo cenną relikwię. Wierzono, że zapewni ona swemu posiadaczowi zwycięstwo w bitwach. W jej grocie miał znajdować się gwóźdź z krzyża Chrystusa. Bolesław podzięce przekazał Ottonowi także cenną relikwię – ramię św. Wojciecha. Niestety, w 1002 r. umarł przychylny Polsce cesarz Otton III. Bolesław Chrobry zdecydował się wykorzystać ten fakt i samodzielnie utworzyć zależne od siebie wielkie państwo słowiańskie. Początkowo udało mu się opanować Morawy i Czechy oraz Milsko, Miśnię i Łużyce. W odpowiedzi ruszyła niemiecka wyprawa na Polskę. Ostatecznie, po 16 latach walk prowadzonych ze zmiennym szczęściem, zawarto w 1018 r. pokój w Budziszynie. Oddawał on w polskie ręce Milsko i Łużyce oraz zapewniał państwu Bolesława niezależność od cesarstwa. Kosztem sukcesu była jednak utrata Pomorza Zachodniego, które usamodzielniło się i odrzuciło wiarę chrześcijańską. Po zakończeniu wojny z cesarstwem Chrobry wyruszył na wschód. Celem był Kijów, stolica Rusi. Polacy zdobyli i złupili miasto. Efektem wyprawy było przyłączenie do Polski Grodów Czerwieńskich wraz z Przemyślem. W 1025 r. Bolesław Chrobry uzyskał od papieża zgodę na koronację królewską. Założenie korony oznaczało wzmocnienie niezależności państwa. Był to już jednak ostatni sukces władcy, który w tym samym roku zmarł. Na tronie zasiadł jego młodszy syn – Mieszko II. Natychmiast koronował się na króla i zamierzał kontynuować dotychczasową politykę ojca. Otrzymał w spadku rozległe terytorialnie państwo, z samodzielną prowincją kościelną, ale jednocześnie zastał państwo osłabione wojnami, z kruchymi więzami pomiędzy jego poszczególnymi prowincjami oraz z ludnością buntującą się przeciw chrześcijaństwu i wzmocnionej pozycji władcy. Dodatkowo dziedzictwo Mieszka II otaczali wrogo nastawieni sąsiedzi, którzy pragnęli odwetu za porażki poniesione z rąk Bolesława Chrobrego. W IX wieku większość powierzchni Polski pokrywały lasy. Cały obszar Polski rozbity był na kilka terytoriów wielkoplemiennych, które oddzielone były od siebie naturalnymi granicami (bagna, puszcze). Wśród plemion zamieszkujących tereny polskie najczęściej wymienia się następujące:Polanie - nad Wartą (dzisiejsza Wielkopolska), jeziorem Gopło. Nazwa plemienia pochodzi od pola, w znaczeniu pola uprawnego; Wiślanie - nad górną Wisłą, z ośrodkiem w Krakowie; Lędzianie - nad Sanem i Wieprzem; Mazowszanie - nad środkową Wisłą; Pomorzanie - między dolną Odrą, dolną Wisłą, Bałtykiem i Notecią; Ślężanie - plemiona śląskie – Dziadoszanie (Głogów), Ślężanie (góra Ślęza), Opolanie, plemię Golęszyców (koło Hradca), Bobrzanie (wokół Bolesławca), Trzebowianie (nad Kaczawą) - nad górną i środkową Odrą; Goplanie - na Kujawach, ziemia łęczycka i sieradzka. Z kolei „Geograf bawarski” z połowy IX wieku wymienia około 56 plemion zamieszkujących tereny na północ od Dunaju. Dziesięć z nich można powiązać z terenami polskimi, są to: Wolinianie (przy ujściu Odry), Pyrzyczanie (na prawym brzegu dolnej Odry), Ślężanie (w rejonie Wrocławia i Sobótki), Dziadoszanie (okolice Głogowa), Opolanie (Śląsk), Gołęszyce (na lewym brzegu górnej Odry) Wiślanie (nad górną Wisłą), Lędzianie (być może między górnym Bugiem a środkową Wisłą) oraz trudne do zidentyfikowanie plemię – Goplanie („Glopeani” mający ponad 400 grodów, utożsamiani z Polanami). Jeden z największych obszarów zajmowało plemię Wiślan („kraj Wiślan” między Morawami a Dacją wspomina opis Germanii, dokonany przez króla angielskiego Alfreda Wielkiego, „Żywot św. Metodego” mówi o „pogańskim księciu, bardzo potężnym, siedzącym na Wiślech” [Wiśle]). Nazwa Polanie pojawiła się dopiero w końcu X wieku. Niewiele można powiedzieć o granicach plemion zamieszkujących ziemie polskie w IX wieku. Na pewno w IX wieku na terytorium Polski istniały dwa państewka plemienne – Polan i Wiślan. Państwo Wiślan było kierowane przez „potężnego pogańskiego księcia” (Legenda panońska). Ośrodkami były Wiślica i Kraków. Najpierw państwo zostało włączone do Wielkich Moraw przez Świętopełka, a po jego rozpadzie w 906 roku pozostawało w zależności od Czech. Dowiedz się więcej Komentarze artykuł / utwór: Plemiona polskieDodaj komentarz (komentarz może pojawić się w serwisie z opóźnieniem)

plemiona polskie i ich siedziby mapa