silny, duży pies obronny ★★★ MUR: obronny wokół zamku ★★★ WAŁ: korbowy lub obronny ★★★ ALEK: bohater książki "Kamienie na szaniec" ★★★★ mariola1958: OKOP: szaniec obronny ★★★ KOLEC: wyrostek obronny jeża ★★★ SABAT: Marcel, znany z filmu "Kamienie na szaniec" ★★★★ oona: BLANKA: wieńczyła mur duży pies obronny o masywnej budowie ciała. pies myśliwski przynoszący upolowaną zwierzynę. diabeł z ludowych legend i pieśni kaszubskich. pieśń Jontka. pierwsza pieśń chóru w starożytnej tragedii greckiej. duży silny pies obronny. trzygłowy pies strażnik bram Hadesu. znudzony pies. Hasło do krzyżówki „owczarek” w leksykonie szaradzisty. W naszym słowniku szaradzisty dla słowa owczarek znajduje się prawie 60 odpowiedzi do krzyżówki. Definicje te podzielone zostały na 7 różnych grup znaczeniowych. Jeżeli znasz inne znaczenia pasujące do hasła „ owczarek ” lub potrafisz określić ich inny kontekst Legwan zielony jest bardzo dużą jaszczurką o masywnej budowie ciała. Młode osobniki – właśnie takie, jakie najczęściej można podziwiać w sklepach zoologicznych – mają około 30-40 cm długości. Z czasem jednak osiągają długość 1,5-2 m (z czego 2/3 stanowi ogon), ważąc przy tym 13-17 kg. Rottweiler to duży i muskularny pies o silnym i proporcjonalnym budowie. Są to psy o masywnej głowie z szerokim kufą, silnych szczękach i ciemnych oczach. Ich sierść jest krótka, gęsta i lśniąca, a jej kolor to zazwyczaj czarny z czerwonymi lub brązowymi znakami na łapach i klatce piersiowej. Te fajne czworonogi posiadają instynkt obronny, dzięki czemu sprawdzą się jako stróżujące, psie giganty. Top 8 – tosa, wielkich rozmiarów przedstawiciel ras krótkowłosych. Opis rasy tosa należy rozpocząć od ich pochodzenia. Tosa to pies pochodzący z Japonii, który był niegdyś wykorzystywany do walk. . Historia i pochodzenie bullmastiffa Wygląd bullmastiffa – uroczy gigant Charakter bullmastiffa – złudne pierwsze wrażenie Wychowanie i szkolenie Bullmastiffa – jak wychować uparciucha Socjalizacja – podstawa każdego wychowania Aktywność fizyczna dużego psa Zdrowie Bullmastiffa – na co uważać i jak dbać Żywienie Bullmastiiff – dużo mięsa wysokiej jakości Pielęgnacja – jak pielęgnować psy rasy Bullmastiff Wyprawka dla Bullmastiffa – niezbędne akcesoria Hodowla i zakup – gdzie szukać wymarzonego bullmastiffa? Zakup psa Dla kogo bullmastiff jest dobrym towarzyszem? Historia i pochodzenie bullmastiffa Bullmastiff to pies z grupy molosów. Rasa ta powstała w wyniku połączenia buldoga staroangielskiego i mastiffa angielskiego. Psy te hodowane były jako psy obrończe, które towarzyszyły nocnym strażnikom w pilnowaniu dużych posiadłości przed złodziejami, czy kłusownikami. W tamtych czasach kłusownictwo było przestępstwem karanym najsurowszą karą – karą śmierci, dlatego bardzo często spotkanie kłusownika oznaczało walkę na śmierć i życie, Strażnikom potrzebny był odważny i wytrzymały pies a problem z mastifami wynikał z ich ociężałości. Były to duże, ciężkie i powolne psy, przez co nie sprawdzały się najlepiej w roli psa stróżującego. Postanowiono zatem skrzyżować mastifa z buldogiem staroangielskim. Takie połączenie miało na celu stworzenie psa nieco mniejszego od mastifa przy jednoczesnym zachowaniu cech obu dawców – wytrzymałości, zaciętości i odwagi. Wcześniej próbowano stworzyć rasę idealną krzyżując mastify z innymi dużymi psami jak dogi niemieckie czy bloodhoundy lecz krzyżówki nie przynosiły jednak zadowalającego efektu. Dopiero połączenie mastifa i buldoga staroangielskiego pozwoliło wyhodować dużego i sprawnego psa, który nie był bardzo agresywny, przez co idealnie nadawał się do roli psa obronnego. Jego zadaniem nie było bowiem atakowanie, a jedynie złapanie i unieruchomienie przeciwnika do czasu przyjścia właściciela, który zajął się gagatkiem. Dodatkową zaletą ówczesnych psów było ich ciemne umaszczenie, przez co były niemal niewidoczne w nocy. Pierwsza wzmianka o psach podobnych do bullmastiffa pojawiła się w XVIII wieku, jednak wiele źródeł podaje, że rasa ta powstała dopiero w XIX wieku w Anglii. Pierwszy wzorzec rasy został opracowany i przedstawiony przez Narodowy Policyjny Klub Bullmastiffa a rasa została uznana przez angielski Kennel Club w 1924 roku. American Kennel Club uznał rasę nieco później, dopiero w 1933 roku. Rasa ta nie tylko cieszyła się dużym uznaniem u właścicieli dużych rezydencji i majątków ziemskich, ale także wśród policji, która szybko dostrzegła zalety tych psów. Bullmastiffy z powodzeniem wykorzystywane były do walki z przestępcami, a także pracowały jako stróże. Z uwagi na swój doskonały węch często wykorzystywane były przy wykrywaniu narkotyków, czy innych nielegalnych substancji. Sprawdzały się również jako pies poszukujący ludzi zasypanych pod lawiną czy gruzem. kopalń złota i diamentów w Afryce Południowej. W Polsce rasa ta pojawiła się dopiero po drugiej Wojnie Światowej, kiedy to sprowadzono te psy z Berlina. Jednak nie cieszyły się one wówczas dużą popularnością. Zainteresowanie tą rasą pojawiło się dopiero w drugiej połowie lat 80-tych XX wieku. Kiedyś głównie trzymane były jako psy pilnujące i stróżujące dzisiaj są to głównie psy rodzinne i do towarzystwa człowiekowi. Ze względu na podział psów jaki dokonała Międzynarodowa Federacja Kynologiczna (FCI) Bullmastiff został przypisany do grupy II – pinczery, sznaucery, molosy i szwajcarskie psy do bydła, sekcja – molosy typu mastiff. Wygląd bullmastiffa – uroczy gigant Bullmastiff jest dużym psem,o silnej i masywnej budowie. Już na pierwszy rzut oka sprawia wrażenie psa potężnego, dlatego u wielu ludzi budzi strach, co jest jedną z zalet, kiedy pracuje jako pies obronny czy stróżujący. W kłębie pies osiąga od 64 do 69 centymetrów wysokości. Suki są niewiele mniejsze i osiągają od 61 do 66 centymetrów. Najbardziej widoczna różnica między samcem a suką jest w wadze. Pies przeważnie waży od 50 do 59 kilogramów, suka natomiast od 41 do 50 kilogramów. Charakterystyczna dla rasy jest głowa bullmastiffa. Jest duża i graniasta. Na czole i pysku tworzą się charakterystyczne zmarszczki w momencie, kiedy pies jest czujny lub szczególnie czymś zainteresowany. Nie są one niewidoczne kiedy pies jest zrelaksowany. Stop u bullmastiffa jest wyraźnie zaznaczony, kufa zaś krótka i kanciasta. Stosunek długości kufy do całej głowy 1:3. Nos jest szeroki o dobrze rozwartych nozdrzach. Oczy są średniej wielkości, ciemne lub orzechowe są szeroko rozstawione. Uszy wysoko i szeroko osadzone, w kształcie litery V, załamane do tyłu – uszy są zawsze ciemniejsze niż umaszczenie psa na grzbiecie. Głowa bullmastiffa osadzona jest na dobrze umięśnionej i masywnej szyi. Grzbiet jest krótki i prosty. Klatka piersiowa szeroka i głęboka. Ogon wysoko osadzony, gruby u nasady stopniowo zwęża się ku końcowi, sięgając stawu skokowego. Kończyny przednie silne i proste, zaś kończyny tylne dobrze umięśnione i mocne. Bullmastiff ma krótką, twardą i przylegającą sierść, odporną na złą pogodę chociaż rasa ta nie posiada podszerstka. Wzorzec dopuszcza umaszczenie płowe, czerwone, rudne i pręgowane we wszystkich odcieniach. Kolor powinien być wyraźny i soczysty niezależnie od umaszczenia. Dopuszczalne są niewielkie białe znaczenia na piersi. Większa ilość białych znaczeń stanowi wadę. Konieczna jest czarna maska, która rozjaśnia się w kierunku oczu. Bullmastiff porusza się w sposób harmonijny i wyważony jak przystało na psa o takich gabarytach. Charakter bullmastiffa – złudne pierwsze wrażenie Wygląd bullmastiffa budzi respekt i pewnego rodzaju strach, jednak właściciele określają tego psa jako wspaniałego towarzysza rodziny. Ma bardzo silny instynkt obronny i jest doskonałym stróżem ale jednocześnie cechuje go opanowanie i spokój. Pomimo swojej potężnej budowy psy te są bardzo wrażliwe i uczuciowe. Bardzo przywiązują się do swoich bliskich, których kochają bezgranicznie. Nie jest to pies jednego właściciela – wszystkich domowników obdarza takim samym, mocnym uczuciem. Dlatego też ani przez moment nie zawaha się stanąć w obronie swojej rodziny. Choć wygląd bullmastiffa może przerażać potrzebuje on czuć się kochany i być potrzebnym. Nie domaga się jednak nachalnie pieszczot. Najszczęśliwszy będzie wiedząc, że jego właściciel jest tuż obok. Te cechy powodują, że źle znosi samotność i odosobnienie. Jeśli bullmastiff ma przebywać sam, na przykład kiedy jego opiekun jest w pracy, to musi być do tego od szczeniaka przyzwyczajany. Zaniedbanie tej kwestii może doprowadzić do sytuacji, kiedy pies rozładuje stres spowodowany samotnością na otaczających go przedmiotach. Bullmastiff ma wysoki prób pobudliwości co oznacza, że nie reaguje z byle powodu. Nie jest to też rasa uznawana za hałaśliwą, dlatego jeśli już szczeka zdecydowanie powinniśmy zainteresować się co zaniepokoiło naszego czworonożnego przyjaciela. Bullmastiff słynie ze swojej odwagi, jednak nie przejawia żadnych objawów agresji. Ma mocno rozwinięty instynkt terytorialny, jednak zdecydowanie bardziej chroni właściciela, niż danego terenu. Wzorzec określa bullmastiffa jako stabilnego a czasem ta cecha kojarzona jest z obojętnością. Jednak w żadnym wypadku nie jest to obojętność, a cechy takie jak cierpliwość, spokój i rozwaga. Nie wolno jednak lekceważyć tych czworonogów, ponieważ sprowokowane są nie do zatrzymania. Jeśli już zdecydują się na działanie to nic ich nie powstrzyma. Wyłania się wówczas wrodzona szybkość i wytrzymałość tej rasy. Do obcych, którzy przez właścicieli są mile bullmastiff raczej jest przyjaźnie nastawiony. Umie rozpoznać nowego gościa rodziny od potencjalnego zagrożenia ale bacznie go będzie obserwował. Dobrze jest jednak uprzedzić nowych w naszym domu gości by przez jakiś czas nie wykonywali nagłych gestów, które mogłyby zostać przez psa odebrane jako atak. Na spacerach bywa nieufny i czujny. Jeśli pies nie wchodzi w interakcje, nie należy go do nich zmuszać. Musi on je sam zainicjować. Rasa ta może mieć problem z tolerowaniem innych psów, dlatego jeśli chcemy, aby bullmastiff dzielił dom z innym czworonogiem to trzeba zadbać o prawidłową socjalizację już w wieku szczenięcym. Koty zaakcpetuje, a nawet może się z nimi zaprzyjaźnić o ile od samego początku są do siebie przyzwyczajeni. Trzeba być jednak czujnym, ponieważ bullmastiff może nie odpuścić sobie pogoni za napotkanym poza domem kotem. Na spacerach należy uważać na dużo mniejsze od niego psy, które często bywają bardzo zadziorne i charakterne, ponieważ nawet opanowany bullmastiff może nie wytrzymać zaczepek. Zaatakowany nie będzie obojętny i odpowie na atak a to może się okazać opłakane w skutkach dla jego przeciwnika. W stosunku do dzieci jest cierpliwy i delikatny. Jednak tak jak w przypadku innych psów istnieje granica jego wytrzymałości, dlatego dzieci powinny być nauczone prawidłowego obchodzenia się z psem jako żywą istotą, a nie zabawką. Zabawy z pociechami powinny odbywać się pod okiem dorosłego, ponieważ bullmastiff jest dużym i ciężkim psem, który niechcący może wyrządzić dzieciom krzywdę. Wychowanie i szkolenie Bullmastiffa – jak wychować uparciucha Bullmastiff jest bardzo inteligentny, jednak z uwagi na swój silny charakter nie jest to pies łatwy w ułożeniu. Opiekun powinien być cierpliwy, konsekwentny i bardzo spokojny, a przede wszystkim świadomy specyfiki rasy. Psy te szybko rozumieją czego się od nich wymaga, jednak muszą widzieć sens w wykonywaniu danego polecenia. Nie jest to rasa, która będzie zawsze posłuszna. Wielu właścicieli popełnia błąd i nie zaczyna szkolenia już w wieku szczenięcym a to właśnie w wtedy kształtuje się psychika psa, jego nawyki czy zachowania. Okres szczenięcy rzutuje na całe późniejsze zachowania psa. Oczywiście da się dorosłego psa nauczyć niektórych komend, jednak jest to wówczas o wiele trudniejsze. Lekcje nie powinny trwać zbyt długo, ponieważ szybko pupil się znudzi. Sesje powinny być krótkie i intensywne, aby maksymalnie skupić psa i wyciągnąć z niego jak najwięcej. Jeśli właściciel zauważy, że jego czworonożny przyjaciel odmawia już współpracy to lepiej odpuścić i dać psu chwilę odpoczynku. Bullmastiff sprytnie wykorzystuje słabość właściciela, dlatego nie powinno się robić odstępstw od przyjętych wcześniej zasad. Przed pojawieniem się nowego członka rodziny wszyscy domownicy powinny ustalić zasady i bezwzględnie ich przestrzegać, ponieważ każde odstępstwo od nich zostanie zauważone i wykorzystane przez psa. A żaden pies nie odda chętnie przywileju, który wcześniej otrzymał, dlatego zasady należy bardzo dokładnie przemyśleć, tym bardziej, że rasa ta bywa uparta i umie pokazać swój charakterek. Właściciel powinien wykazać się cierpliwością i nie oczekiwać rezultatów od samego początku. Podobnie jak wszystkie inne psy, bullmastiff najchętniej będzie pracować z tym opiekunem, z którym łączy go największa więź. Więź taka, oparta na wzajemnym szacunku, oddaniu i zrozumieniu jest kluczowa do osiągnięcia jakiegokolwiek sukcesu wychowawczego. Nie wolno stosować wobec czworonoga krzyków, przemocy fizycznej czy kar, ponieważ nie tylko powoduje to u psa stres i lęki, ale także może zniechęcić go do dalszej współpracy, a nawet niekorzystnie odbić się na psychice pupila i relacji z właścicielem. Zaufanie jest rzeczą, która wymaga wiele poświęcenia i czasu. Humor i nastrój właściciela udziela się psu, który doskonale rozumie co się dzieje. Lepiej odpuścić sobie trening podczas gorszych dni, ponieważ może to niekorzystnie odbić się na całym szkoleniu i postępach, które udało się do tej pory osiągnąć. Najważniejszą komendą jaką powinien znać bullmastiff jest “do mnie” lub inne przywołanie na zawołanie, a także chodzenie na luźnej smyczy, dzięki czemu pupil nie będzie ciągnął podczas spacerów. Socjalizacja – podstawa każdego wychowania Bardzo ważna w przypadku tej rasy jest wczesna socjalizacja. Około 3 miesiąca życia pies poznaje strach i lęk, dlatego właściciel musi przyłożyć wtedy szczególną uwagę do tego, aby nie budować u psa złych doświadczeń. Pupil powinien oswajać się z nowo poznanymi mu osobami, szumem ulicznym, nowymi miejscami, zwierzętami czy bodźcami. Jeśli szczeniak się czegoś przestraszy nie powinno się go na siłę odciągać czy zabierać na ręce, ponieważ może to jedynie utrwalać lęki. Najlepiej próbować stać się bardziej atrakcyjnym dla pupila, niż przedmiot jego zainteresowania. Wszelkie radosne zawołania, czy cmokanie zachęca czworonoga, aby uwagę przekierować na właściciela. Jeśli pies skupi uwagę na opiekunie należy go nagrodzić, dzięki czemu lęki eliminuje się pozytywnymi wspomnieniami. Aktywność fizyczna dużego psa Bullmastiff jest psem o średnim zapotrzebowaniu na ruch. Jest przy tym psem wszechstronnym. Umie dostosować się do możliwości jak i do nastroju właściciela a nawet pogody. Zadowoli się krótkim spacerem podczas ulewy, jak i długim spacerem podczas wiosennego dnia. Do zachowania dobrej kondycji niezbędne będzie kilka spacerów w ciągu dnia, z czego jeden powinien być zdecydowanie dłuższy. Do zakończenia fazy wzrostu u psa nie powinno się go zbytnio forsować, ponieważ może to doprowadzić do zniekształceń i uszkodzenia prawidłowego rozwoju układu kostno – stawowego. Zdrowie Bullmastiffa – na co uważać i jak dbać Bullmastiff może cierpieć na typowe dolegliwości ras olbrzymich. Duża masa ciała powoduje, że rasa ta może mieć problemy z układem ruchu. Zdarza się dysplazja stawów biodrowych, czy łokciowych. W niektórych krajach istnieje obowiązek przeprowadzania badań pod kątem dziedziczenia tych chorób. W Polsce nie ma takiego obowiązku, jednak wielu hodowców decyduje się na ich wykonanie. Rasa ta jest dość łakoma, dlatego właściciel powinien szczególną uwagę zwracać na ilość podawanego jedzenia, aby nie doprowadzić do nadwagi. Podobnie jak inne rasy psów dużych i olbrzymich bullmastiff narażony jest na groźny dla nich skręt żołądka i wzdęcia. Niestety u tych psów stosunkowo często zdarzają się nowotwory. Czasem przytrafiają się problemy kardiologiczne. Innymi schorzeniami na jakie mogą cierpieć bullmastiffy są problemy z oczami. Zdarza się entropium, jak i ektropium, czy dwurzędowość rzęs. Leżenie na twardych powierzchniach może skutkować powstawaniem odcisków i zgrubień w okolicy stawów łokciowych, dlatego psy te powinny leżeć na miękkich posłaniach. Bullmastiff jest rasą posiadającą krótką kufę, przez co źle znosi upały. Podczas cieplejszych dni należy zapewnić psu zacienione miejsce do odpoczynku, stały dostęp do świeżej wody pitnej i zminimalizować ilość aktywności fizycznych. Na spacery najlepiej wybierać się o wczesnych godzinach porannych lub późnym popołudniem, kiedy temperatura nie stanowi zagrożenia dla pupila. Brak podszerstka i krótka sierść powoduje, że psy te źle znoszą niskie temperatury, ponieważ nie mają zapewnionej odpowiedniej ochrony przed zimnem. Wielu z wymienionych powyżej chorób da się uniknąć, dzięki systematycznej profilaktyce. Ważny jest również zakup psa z odpowiedzialnego źródła, gdzie hodowca stanie na wysokości zadania i przeprowadzi odpowiednie badania. Zadbany, cieszący się dobrym zdrowiem bullmastiff dożywa około 9-10 lat co już nie jest złym wynikiem, jednak bardzo często zdarzają się przypadki, gdzie pies dożywa nawet kilkunastu lat. Żywienie Bullmastiiff – dużo mięsa wysokiej jakości Bullmastiff z pewnością nie należy do psów niejadków. Właściciel musi uważać, ponieważ psy te mają dobry apetyt i łatwo przybierają na wadze. Żywienie w ich przypadku odgrywa bardzo istotną rolę, dlatego powinno być dopracowane i dobrane indywidualnie. Każdą dietę najlepiej skonsultować z psim dietetykiem lub weterynarzem uwzględniając potrzeby czworonoga, jego wiek, wagę, ilość ruchu lub schorzenia go trapiące. Najwygodniejszym sposobem jest podawanie gotowych karm pochodzących od sprawdzonych producentów. Koniecznie trzeba zwrócić uwagę na ich skład. Najistotniejszym składnikiem w diecie zwierzęcej jest białko. Oprócz dobrej jakości mięsa w składzie powinny znajdować się owoce i warzywa, które stanowią cenne źródło witamin. Przy rasach olbrzymich najlepiej wybierać karmy opracowane właśnie dla nich, ponieważ w takich karmach ilość poszczególnych składników w chrupkach, jak i wielkość krokietów odpowiada zapotrzebowaniom psów tej wielkości. Suche karmy wzbogacane są glukozaminą i chondroityną, która korzystnie wpływa na prawidłowy rozwój i wzrost. Właściciel może zdecydować się również na dietę BARF lub samodzielnie przygotowywane posiłki w domu. Jest to metoda czasochłonna i wymaga pewnej wiedzy od właściciela, jednak nic nie stoi na przeszkodzie, aby wprowadzić ją jako dietę czworonoga. Szczególnie ważnym okresem w żywieniu i ogólnym wzroście psa jest okres szczenięcy. Szczeniak powinien dostawać karmę dostosowaną do swojego wieku, która bogata jest w niezbędne dla niego składniki odżywcze. Powinna być ona wolna od dużej ilości węglowodanów i zbóż. Gotowe posiłki powinny być dodatkowo wzbogacone o preparaty wapniowo-witaminowe. Ilość posiłków zależy od wieku pupila – szczeniaki będą dostawały mniejsze porcje, ale zdecydowanie częściej. Dorosły pies przeważnie dostaje dwa lub trzy posiłki dziennie. Bardzo ważne jest zapewnienie psu odpoczynku po jedzeniu, jak i chwilę przed, aby uniknąć groźnego dla nich skrętu żołądka. Oczywiście nasz czworonożny przyjaciel powinien mieć także zapewniony stały dostęp do świeżej, pitnej wody. Pielęgnacja – jak pielęgnować psy rasy Bullmastiff Bullmastiff posiada krótką i przylegającą szatę, która nie przysparza większych problemów pielęgnacyjnych, tym bardziej, że nie ma on podszerstka. Rasa ta linieje intensywnie dwa razy do roku – na wiosnę i jesień, ale niewielkie ilości włosa gubi cały rok. Cała pielęgnacja bullmastiffa sprowadza się do regularnego szczotkowania. Przynajmniej dwa razy w tygodniu powinno się psa wyczesać za pomocą szczotki o twardym, naturalnym włosiu. Dodatkowo przyda się gumowa lub silikonowa szczotka (ewentualnie rękawica) o miękkich końcówkach. Można zaopatrzyć się też w szczotkę o metalowych, gładko zakończonych i niezbyt długich igłach. W okresie intensywnego linienia czynność tę należy powtarzać codziennie. Systematyczne szczotkowanie pozwala usunąć martwy włos, a tym samym polepsza krążenie. Trzeba pamiętać aby zawsze czesać z włosem, nigdy pod włos, ponieważ niszczy to strukturę włosa, doprowadzając do jego łamania się. Koniecznie też trzeba używać podczas tego zabiegu odżywki ułatwiającej czesanie. Ma ona właściwości antystatyczne, odżywia i chroni włos. Bullmastiffa kąpie się przeważnie co 3-4 miesiące, lub wtedy, kiedy tego potrzebuje. Na sierści odkłada się dużo zabrudzeń, w tym kurz i opad atmosferyczny, który jest szczególnie uciążliwy w miastach i w strefach podmiejskich, dlatego pomiędzy kąpielami najlepiej wycierać psa zwilżoną ściereczką lub nawilżanymi chusteczkami pielęgnacyjnymi. Do kąpieli należy używać szamponów przeznaczonych dla psów krótkowłosych, lub takich dostosowanych do aktualnych potrzeb włosa. Można sięgnąć również po szampon hipoalergiczny. Poza pielęgnacją sierści trzeba regularnie sprawdzać stan uszu, oczu i pazurów. Pazurki należy delikatnie przycinać, jeśli pies nie ściera ich w sposób naturalny. Oczy i uszy w razie konieczności należy przemywać zwilżonym wacikiem lub zaopatrzyć się w preparaty do tego służące. Niektóre psy posiadające odstające fafle lubią się bardzo ślinić. Warto mieć przy sobie chusteczkę, aby w razie czego wytrzeć zwisającą ślinę. Szczególną uwagę powinniśmy zwrócić uwagę również na fałdki skórne, w których lubią powstawać infekcje grzybicze czy bakteryjne. Najlepiej co jakiś czas dokładnie wycierać okolice między fałdami. Kolejnym aspektem na który trzeba zwrócić uwagę są zęby i dziąsła pupila. Na zębach lubi odkładać się kamień nazębny, który nieleczony może doprowadzić do wielu poważniejszych infekcji i chorób całego organizmu czworonoga. Na szczęście na rynku dostępne jest mnóstwo opcji, dzięki czemu łatwo znaleźć odpowiadającą obu stronom formę czyszczenia zębów. O ile sama pielęgnacja bullmastiffa nie jest zbyt skomplikowana to problemem może okazać się duży rozmiar pupila. Nie każdy posiada w domu wannę wystarczających rozmiarów, aby umyć swojego psiaka. W takim wypadku najlepiej udać się do profesjonalnego salonu pielęgnacji zwierząt, który jest wyposażony w sprzęt dostosowany do wielkości wszystkich czworonogów, i w którym nasz pupil będzie mógł skorzystać ze wszelkich niezbędnych zabiegów. Wyprawka dla Bullmastiffa – niezbędne akcesoria Bullmastiff jest dużym, bardzo silnym psem, dlatego jego akcesoria spacerowe powinny być jak najwyższej jakości, solidnie wykonane, dzięki czemu zapewnią psu bezpieczeństwo. Naszego bullmastiffa zabieramy na spacer w mocnej obroży i wytrzymałej smyczy. Po zakończeniu okresu wzrostu u psa możemy stosować szelki typu guard. Ze względu na tendencję bullmastiffów do odgnieceń na kończynach legowisko powinno być miękkie i dopasowane do wielkości czworonoga. To bardzo rodzinna rasa, przywiązująca się do swoich najbliższych, dlatego posłanie powinno znajdować się w miejscu, gdzie domownicy spędzają najwięcej wolnego czasu. Miski na jedzenie i picie to kolejna ważna rzecz na liście wyprawkowej. Dla ras olbrzymich najlepiej wybierać takie na specjalnym regulowanym stelażu, dzięki czemu pupil nie będzie musiał się zbytnio pochylać. W okresie szczenięcym a zwłaszcza kiedy wymienia zęby bullmastiff to prawdziwy zabójca wszystkich zabawek. Powinny być one wykonane z mocnej i twardej gumy, dzięki czemu istnieje szansa, że przeżyją dłuższy czas. Na co dzień przydadzą się solidne szarpaki, czy sznury. Doskonałym wyborem są naturalne gryzaki, które nie tylko umilają czas pupilowi ale jednocześnie wspomagają higienę zębów. Wielkość bullmastiffa powoduje, że nie jest to pies łatwy w przewożeniu. Korzystanie z pasów bezpieczeństwa nie jest najlepszym wyjściem. Konieczna będzie solidna, duża klatka, dlatego decydując się na zakup bullmastiffa trzeba sprawdzić, czy mamy wystarczająco pojemny samochód. Najlepiej od szczeniaka przyzwyczajać psa do klatki kennelowej, która nie tylko zapewni mu bezpieczeństwo, ale będzie stanowić bezpieczną przestrzeń. Budzący respekt wygląd sprawia, że w niektórych miejscach potrzebny będzie kaganiec. Najlepiej wówczas wybrać kaganiec fizjologiczny, który pozwoli psu na swobodne oddychanie czy picie podczas jego noszenia. Pielęgnacja bullmastiffa nie jest skomplikowana, zatem nie wydamy majątku na niezbędne akcesoria i preparaty groomerskie. Hodowla i zakup – gdzie szukać wymarzonego bullmastiffa? Rasa ta wciąż nie jest zbyt popularna w Polsce, jednak działa w naszym kraju kilka hodowli tych psów. Szukając miejsca, skąd możemy mieć malucha koniecznie zwróćmy uwagę, czy interesująca nas hodowla jest zrzeszona w Związku Kynologicznym w Polsce, który podlega Międzynarodowej Federacji Kynologicznej – FCI. ZKwP jest jedyną w Polsce organizacją, która wydaje prawdziwe, uznawane na całym świecie rodowody. A rodowód jest dokumentem, który potwierdza przynależność danego psa do rasy. Brak rodowodu lub rodowód wydany przez inną niż ZKwP organizację oznacza, że nasz pupil to kundel, nawet jeśli wygląda jak bullmastiff. Zdecydowanie warto poczekać na szczeniaka z odpowiedzialnej i godnej zaufania hodowli. Pomimo faktu, że bullmastiff nie należy do psów tanich – szczeniak z dobrej hodowli kosztuje od 4-5 tysięcy wzwyż – nigdy nie decydujmy się na zakup psa z pseudohodowli. Takie miejsca nastawione są głównie na zysk i nie troszczy się tam odpowiednio o szczeniaki. Poza tym nie mamy absolutnie żadnej pewności co do czystości genów i stanu zdrowia malucha. Kupując szczeniaka z legalnej, renomowanej hodowli mamy pewność nie tylko w tych kwestiach ale także odnośnie prawidłowo przeprowadzonej socjalizacji. w granicach Przy tej rasie socjalizacja oraz eliminacja niepożądanych zachowań z hodowli jest ogromnie ważna. Nie warto dać się skusić super atrakcyjnym ofertom z pseudohodowli. Lepiej poczekać na wymarzonego bullmastiffa niż ryzykować jego zdrowiem, a nawet życiem. Zakup psa Przed podpisaniem umowy przedwstępnej upewnij się, że wybrana przez ciebie hodowla należy do ZKwP. Sprawdź również opinie na jej temat w internecie lub zgłoś się do wcześniejszych nabywców szczeniaków. Udaj się do hodowli osobiście, aby poznać hodowcę i warunki w niej panujące. Bardzo często będziesz miał okazję zapoznać się z rodzicami szczeniaków, jak i samym szczeniakiem. Pamiętaj, że szczeniak może opuścić hodowlę dopiero po ukończeniu 8 tygodnia życia, powinien być zaczipowany, posiadać rodowód ZKwP (FCI), a także książeczkę zdrowia z wpisanymi szczepieniami i odrobaczeniem. Dobry hodowca przekaże Ci również pierwszą wyprawkę, czyli artykuły niezbędne na pierwsze kilka dni w nowym domu. Zapytaj hodowcę o przeprowadzone badania pod kątem dziedziczenia chorób i poproś o przedstawienie Ci dokumentacji medycznej. Dobry hodowca będzie służył Ci radą nie tylko na etapie kupna szczeniaka, ale i długo po tym, więc nie bój się zadawać pytań. Nie obawiaj się także pytań skierowanych w Twoją stronę. Bullmastiff nie jest rasą dla każdego, dlatego hodowca musi się upewnić, że jego szczeniak dostanie najlepsze możliwe warunki. Dla kogo bullmastiff jest dobrym towarzyszem? Bullmastiff nie jest psem dla każdego. Pies tej rasy potrzebuje doświadczonego opiekuna, który będzie umiał go odpowiednio poprowadzić i zbudować relację opartą na wzajemnym zaufaniu. Bullmastiff odnajdzie się w większym mieszkaniu, ale z pewnością bardziej szczęśliwy bedzie z domu z ogródkiem. Tn olbrzym o wielkim sercu potrzebuje bliskości człowieka, dlatego właściciel powinien posiadać wystarczającą ilość czasu zarówno na pieszczoty z psem, jak i jego wychowanie. Nie jest to pies dla osób zapracowanych i starszych. Dobrze odnajdzie się przy boku rodzin z dziećmi, zwłaszcza z tymi nieco starszymi. Pomimo groźnego wyglądu bullmastiff to wspaniały, kochający pies, który obdarzy swoich bliskich dozgonnym uczuciem i będzie ich strzegł jak oka w głowie. Porady eksperta piątek, 21 czerwca 2013 12:54 admin Jest to dość częste zjawisko, nie tylko w Polsce. Najczęstszą przyczyną takiego stanu rzeczy są czynniki ekonomiczne, które nie pozwalają właścicielom psa na posiadanie lub wynajmowania domu, który zapewniłby mu dostateczną ilość przestrzeni i wynikające z tego poczucie komfortu. Ale przecież logicznym jest fakt, że nikt nie zrezygnuje z posiadania i opieki nad swoim pupilem z tak błahego powodu. Na szczęście można sobie poradzić z tą niedogodnością na kilka różnych sposobów. Zabawa na zewnątrz, odpoczynek w domu Pierwszy z nich, polega na zapewnieniu zwierzęciu, odpowiedniej dawki ruchu. Codzienny, ponad godzinny spacer z przebieżkami i wspólną zabawą (aportowanie, frisbee, podskoki) zadbają nie tylko o kondycję psa, ale również Twoją, a jemu samemu zapewnią odpowiednie rozładowanie energii, co uchroni Was przed ewentualnym uwalnianiem dodatkowych zapasów energii w mieszkaniu. Drugi sposób to socjalizacja. Dotyczy on nie tylko psa, ale również Was! Tak, tak! Na pewno w Waszej okolicy, mieszkają osoby, które znajdują się podobnej sytuacji. Zaprzyjaźnijcie się z nimi, oferując wzajemną pomoc w wyprowadzaniu psów! Weźcie psa sąsiadów na spacer kiedy im coś „wypadnie”, a na pewno, w razie czego, zrobią to samo dla Was. Dla samego czworonoga taka sytuacja jest bardzo korzystna, ponieważ pozwala mu się socjalizować poprzez zabawę we własnym psim towarzystwie. Wy też na tym korzystacie w podobny sposób, integrując się ze społecznością. Same plusy! „Spacerowanie społecznościowe” Kolejny „kłopot” to załatwianie naturalnych potrzeb naszego pupila. Dom z ogrodem, zapewnia komfort wychodzenia o dowolnej porze; mieszkanie w bloku niestety, wymaga pewnej dozy dyscypliny. Musimy zatem nauczyć naszego podopiecznego, załatwiania swoich potrzeb kiedy jest ku temu okazja, tzn. najlepiej podczas codziennego spaceru. Oczywiście musimy pamiętać także o tym, ze jeden raz dziennie na pewno nie wystarczy, ale trzy wyjścia powinny być wystarczające dla większości zdrowych psów. Wybierzmy stałe pory i nauczmy psa reagowania na specjalnie dopasowaną do tego celu komendę. Komfort samotności Ostatnia, ale równie ważna kwestia, to zapewnienie psu miejsca, w którym będzie mógł się czuć „u siebie” w chwili kiedy będzie chciał zostać sam, odpocząć i zrelaksować się. Możemy zatem ustawić jego kojec w kuchni, pokoju gościnnym lub innym zacisznym miejscu naszego mieszkania. Kuchnia wydaje się zdecydowanie najlepszym pomysłem, jeżeli mamy naprawdę mało miejsca. Kafelkowa podłoga będzie mu przynosiła ulgę podczas upałów, podobnie jak bliskość wody. Pamiętajmy, że każde zwierze, podobnie jak człowiek, potrzebuje własnej przestrzeni aby czuć się wygodnie. Wiele osób stereotypowo wygłasza opinię, że duży pies w małym mieszkaniu to pomyłka. Tymczasem może być zupełnie inaczej. Widok owczarka niemieckiego, labradora, nawet nowofundlanda wychodzącego z klatki schodowej nikogo już nie dziwi. Duży pies wcale nie musi czuć się źle na ograniczonej przestrzeni, ale tylko pod pewnymi warunkami. Dużo ruchu to podstawa Każdy pies, bez względu na wielkość i wagę, potrzebuje ruchu. Nie ma więc tutaj żadnego znaczenia, czy w mieszkaniu mieszka dog niemiecki czy jamnik. Przedstawiciele obu tych ras muszą mieć zapewnione codzienne spacery. Błędne jest zatem myślenie, że mały piesek „wybiega” się w mieszkaniu, ewentualnie wyjdzie na balkon i to mu wystarczy. Nie wystarczy. Psy dużych ras muszą być wyprowadzane na spacer co najmniej 3 razy dziennie. Poranna przebieżka może trwać 20-30 minut – to powinno pozwolić pupilowi na rozprostowanie kości i rozruszanie mięśni oraz dostatecznie go zmęczyć. Dzięki temu pies cierpliwiej zniesie oczekiwanie na właściciela. Po południu i wieczorem trzeba jednak wyjść na znacznie dłuższe spacery. Dobowa dawka ruchu na świeżym powietrzu musi wynosić minimum 2 godziny. Szkolenie z posłuszeństwa Duży pies, co oczywiste, może wyrządzić znacznie więcej szkód w swoim otoczeniu, dlatego decydując się na trzymanie w mieszkaniu np. labradora, trzeba koniecznie odbyć z nim pełen cykl szkolenia z posłuszeństwa. Tylko wtedy właściciel będzie mieć pewność, że jego pupil nie będzie bawić się w niszczyciela czy nie sterroryzuje całej klatki. Szkolenie jest również niezwykle ważne z uwagi na potrzeby i prawa sąsiadów. Duży pies może być bardzo hałaśliwy, a także wykazywać przejawy agresji. Sąsiedzi mogą oczekiwać od właściciela, że zapanuje nad swoim czworonogiem i nauczy go kultury. Temu służy właśnie szkolenie. Zmiana planu dnia Duży pies na pewno nie powinien zostawać sam w mieszkaniu przez kilkanaście godzin. Nie chodzi już nawet o jego potrzeby fizjologiczne, ale przede wszystkim psychiczne. Przedstawiciele sporych ras w większości wymagają stałego kontaktu z człowiekiem oraz konsekwentnego prowadzenia. Jeśli się im tego nie zapewni, mogą stać się bardzo dużym problemem dla wszystkich mieszkańców bloku. Dlatego decydując się na posiadanie dużego psa w małym mieszkaniu należy tak ułożyć sobie dzień, aby zwierzę nie zostawało samo na dłużej niż 7-8 godzin. Po południu i w weekendy pies musi mieć zapewniony aktywny kontakt z domownikami. Warto w tym celu organizować rodzinne spacery czy wyjazdy za miasto. Dzięki szkoleniu, konsekwencji i poświęcaniu sporej ilości czasu swojemu pupilowi duży pies nie będzie utrapieniem dla domowników, a także dla sąsiadów. Dobrze wychowany, zadbany, wybiegany olbrzym na czterech łapach bez problemu odnajdzie się w wielkomiejskim środowisku. Najlepsza odpowiedź blocked odpowiedział(a) o 16:45: Pies obronny NIE MUSI ale POWINIEN być duży. Większe psy łatwiej powalają pozoranta, średnie też się sprawdzają ale porównując np.: Sznaucera Średniego do Rottweilera, to chyba jest oczywiste którego trudniej ''odkleić'' podczas Tak Sznaucery Średnie też uczęszczają na treningi obronne. Odpowiedzi Wyobraź sobie ,że pies obrony to chihuahua, bandyta kopnie i po psie ,z dużym to co innego. kowal982 odpowiedział(a) o 19:37 Nie, jak York zaatakuje bo może niechcący skaleczyć, a wtedy możesz wykrwawić się na śmierć. Canes odpowiedział(a) o 19:46 Jak chcesz psa obronnego, szukaj w prawda, są małe psy, które szczekają, gdy pojawia się kto obcy, ale na tym się kończy, bo włamywacza takiego pimpka się nie przestraszy ;) EKSPERTAll Rekin odpowiedział(a) o 22:51 Zasadniczo tak. Średnie psy też są skuteczne jak nadrabiają ciętością. blocked odpowiedział(a) o 16:49 hahahahaha XDa co z yorkiem,jak ugryzie to sie na śmierć wykrwawiszXD Uważasz, że znasz lepszą odpowiedź? lub Przykłady Odmieniaj –To dobry pies – powiedziałam, żeby pokazać, iż nie mam pretensji do mastyfa. - Nazywa się Saba (lew) - odpowiedział pan Tarkowski. - Należy on do rasy mastyfów, to zaś są największe psy na świecie. Literature Głównie węchowcami i wzrokowcami, chociaż pod koniec... Przez kilka ostatnich lat miałem też mastyfy i teriery. Literature – U progu masz wizerunek srogiego mastyfa, którym ten zwierzak z całą pewnością nie jest. Literature Wielki długowłosy pies, pasterski mastyf, siedział w poprzek wejścia do namiotu. Literature Dawno temu trzymano tu mastyfy, psy wielkie jak konie. Literature — W pysku cholernie wielkiego mastyfa! Literature Sebastian był jak mastyf wyszkolony do zabijania i lojalny tylko wobec Emila. Literature Dżahangir rozkazał, by dwa mastyfy zawsze towarzyszyły mu w podróży, noszone w złotych i srebrnych palankinach. Literature Wyglądał jak mastyf, lecz był wielkości lwa. Literature – U progu masz wizerunek srogiego mastyfa, którym ten zwierzak z całą pewnością nie jest Literature – Nazywa się Saba (lew) – odpowiedział pan Tarkowski. – Należy on do rasy mastyfów, to zaś są największe psy na świecie. Literature Kolorowe płytki przedstawiały warczącego mastyfa z obnażonymi kłami, a pod nim groźny podpis: CAVE CANEM*. Literature Pamiętasz, co się stało, kiedy pan Hooke połączył mastyfowi żyłę z tętnicą? Literature Zbunkrowała się z jakimś wielkim, starym mastyfem i zgarnia w dupę jak prawdziwa suka. Kiedy zobaczył zbliżających się dwóch gwardzistów z mastyfami, miał przed sobą pustą drogę. Literature Maynard dobrze znał ten wzrok mastyfa. Literature

duży pies obronny o masywnej budowie